Siedząc bezpiecznie przed komupterem w domu patrzyłam w oczy dziewczynki, która zanurzona po szyję w wodzie, bardzo nie chciała umierać. Na jej historię trafilam przypadkiem, ale kiedy zaczęłam oglądać, nie mogłam przestać. Pełna podziwu dla jej spokoju, dla wiary, i w końcu dla godności, z jaką znosiła swoje cierpienie.
I to jest właśnie jeden z takich filmów, który sprawia, że zmienia się optyka, że człowiek nabiera do życia innej perspektywy. Że może dzięki małej Omairze stanie się ciut lepszy, bardziej wyrozumiały, doceniający to, że oszczędzono mu choćby podobnej tragedii. Bo wyobraźcie sobie przez ułamek sekundy, że tam, w tej wodzie, jest wasze dziecko!
Omaira uczy godności, honoru, odwagi. Uczy też tego, że w gruncie rzeczy jesteśmy bezradni i bezsilni. Mała dziewczynka umarła przecież w otoczeniu ludzi dorosłych. Więc warto Ją spotkać. Nawet po Jej śmierci.
Zobaczcie Omaira umierała na oczach świata.
Magdalena Gorostiza
