Żyła krótko, bo zaledwie 47 lat. Jej ojciec, Guillermo Kahlo (1871–1941), urodził się jako Carl Wilhelm Kahlo w Pforzheim w Niemczech w protestanckiej rodzinie Heinricha Kahlo i Henrietty Kaufmann. W wieku 19 lat wyjechał do Meksyku i zmienił swoje imię na jego hiszpański odpowiednik – Guillermo. Zajmował się malarstwem i fotografią. Matka Fridy Kahlo, Matilde Calderón y Gonzalez, była gorliwą katoliczką z korzeniami indiańskimi i hiszpańskimi. Frida miała dwie siostry.
Życie meksykańskiej malarki naznaczone było cierpieniem fizycznym, które rozpoczęło się od polio, na które zachorowała w 1913 roku. Z tego powodu musiała leżeć w łóżku przez dziewięć miesięcy, nie mogąc chodzić. Konsekwencją choroby była min. jedna krótsza noga, co Frida ukrywała pod długimi sukniami. To podczas choroby Frida stworzyła sobie wyimaginowaną przyjaciółkę, z która rozmawiała, a potem przedstawiła te przyjaźń na słynnym obrazie „Dwie Fridy”.
Odkąd była mała, wykazywała rewolucyjne idee i szerokie zainteresowanie polityką i społeczeństwem, co nie było zbyt powszechne wówczas wśród kobiet. Ona jednak wyprzedzała swoją epokę. Była w grupie o nazwie „Los Cachuchas”, której członkowie członkowie prowadzili zażarte dyskusje na temat Hegla, Marksa i Engelsa.
Kiedy miała 19 lat, doszło do wypadku, który Frida opisuje, jako ten pierwszy, bardzo ciężki. Autobus, którym jechała, miał zderzenie z tramwajem i został doszczętnie zniszczony. Konsekwencje dla Kahlo były ogromne, jej kręgosłup był złamany na kilka części, doznała złamań żeber i obojczyka; jej miednica została rozerwana na trzy części, a prawa noga złamana w jedenastu miejscach. Przeszła 32 operacje i musiała korzystać z gorsetów.
Frida wykonała słynny rysunek z wypadku w 1926 roku. Można na nim zobaczyć ją na noszach Czerwonego Krzyża, w całości zabandażowaną.
Frida wstąpiła do Narodowej Szkoły Przygotowawczej w Mexico City, do której zaczęto przyjmować kobiety. To wówczas poznała muralistę Diego Riverę, który malował mural w audytorium szkoły. Poślubiła go w 1929 roku, choć jej rodzina była temu przeciwna. „Za stary, za gruby, jesteśmy jak gołębica i słoń” - pisała Frida. Było pomiędzy nimi 21 lat różnicy.
Rok po ślubie Frida zaszła w ciążę. Jednak ze względu na konsekwencje wypadku, podczas którego jej miednica została złamana, płód znalazł się w niewłaściwej pozycji i konieczne było wykonanie aborcji. W 1932 roku Frida ponownie zaszła w ciążę, ale 4 lipca tego roku doznała poronienia.
W 1939 r. małżeństwo pary malarzy osiągnęło punkt krytyczny i zakończyło się rozwodem. Diego angażował się w liczne związki z kobietami. Jego liczne romanse doprowadzały do rozpadu jego kolejnych małżeństw. Pierwszą żonę, Angelinę Beloff, porzucił po wyjeździe do Meksyku w 1921 r. W 1922 poślubił drugą żonę, Guadalupe Marín, z którą miał dwie córki: Ruth i Guadalupe. Frida Kahlo akceptowała zdrady dopóki wiedziała, że Diego kocha tylko ją. Biseksualna Frida również miewała romanse, m.in. - Josephine Baker, Isamu Noguchi, dr Leo Eloesser. Diego tolerował skoki w bok żony, jeśli wiązała się z kobietami – o kochanków był zazdrosny. Oboje tolerowali swoje wyskoki, ale miarka przebrała się, gdy Rivera nawiązał romans z młodszą siostrą Fridy Cristiną. Tego nie mogła mu darować. Burzliwy związek z malarzem określiła więc jako drugi najpoważniejszy wypadek w swoim życiu.
Jednak rozwód nie trwał długo i pod koniec 1940 roku Diego ponownie się jej oświadczył, a Frida zgodziła się go przyjąć pod pewnymi warunkami. Nie będzie już uzależniona finansowo od Diego i już nigdy nie będą uprawiać seksu. Diego zaakceptował warunki i pobrali się ponownie 8 grudnia 1940 roku, w urodziny Rivery.
Frida Kahlo nigdy w pełni nie wróciła do zdrowia po wypadku. Cierpiała ciągły ból pleców, który przez pewien czas uniemożliwiał jej chodzenie. Z powodu gangreny amputowano jej nogę do kolana.
Mimo fizycznych dolegliwości kariera Fridy się rozwijała. Jej wystawa w Paryżu w 1939 roku była ogromnym sukcesem. Od tego czasu Frida była rozpoznawana zarówno w kraju, jak i za granicą. I choć uważano, że jej prace są surrealistyczne, ona skomentowała: „Nigdy nie maluję snów ani koszmarów. Maluję własną rzeczywistość”.
Cierpienie fizyczne i psychiczne przekuwała w sztukę. Ból przebija z jej autoportretów. W 1946 roku namalowała obraz „Ranny jeleń” wyrażający fizyczne i emocjonalne cierpienie, przez które Frida Kahlo przechodziła przez całe życie. Odkąd była mała, nieszczęścia były częścią jej życia, od ostrego fizycznego bólu, który musiała znosić, po emocjonalne smutki, które pogrążały ją w ciągłej depresji.
Począwszy od 1946 r. stan zdrowia Kahlo gwałtownie się pogorszył. W 1953 roku zorganizowano jej ogromną wystawę, w której wzięła udział leżąc na łóżku. Rok później Frida próbowała popełnić samobójstwo. Zmarła 13 lipca 1954. Na kilka dni przed śmiercią napisała w swoim pamiętniku: „Ufam, że odejdę bez żalu i że już tu więcej nie wrócę” Oficjalnym powodem śmierci artystki była zatorowość płucna, ale przypuszcza się, że do śmierci mogło dojść z powodu świadomego lub nie przedawkowania leków.
Dziś obrazy Fridy osiągają zawrotne ceny kilku milionów dolarów. Najdroższy „ Dwie nagie kobiety w lesie (La tierra misma)” z 1939 roku został sprzedany na aukcji w USA za 8 milionów dolarów w 2016 roku.
Magdalena Gorostiza
Zdjęcia autorki pochodzą z multimedialnej wystawy Vida y Obra de Frida Kahlo, którą można zobaczyć w Teatro Instante w Madrycie.
Źródła
https://ciudadtrendy.mx/frida-kahlo-pinturas-demuestran-tragedia-vida-accidente-aborto-diego-rivera/
