W końcu XIX wieku nosorożec biały znalazł się na krawędzi wymarcia, gdy przy życiu pozostało około 20–50 osobników w parku KwaZulu-Natal w RPA. Po wielu latach ochrony populacja gatunku osiągnęła pod koniec 2010 roku liczebność ponad 20 000 osobników. Do ochrony gatunku i jego zachowania przyczynia się też aktywnie Uganda.
Ziwa Rhino Sanctuary w Ugandzie to liczący 7 tysięcy hektarów obszar, który wydzielono jako rezerwat dla nosorożców w 2005 roku, aby gatunek przetrwał. W Ugandzie bowiem białe nosorożce na wolności wyginęły.
Obama w akcji.
Do rezerwatu przybyło 6 nosorożców – 4 z Kenii i 2 z USA. Dziś jest ich tam ponad 30, pozostałe przyszły na świat już w rezerwacie.
Można podejść całkiem blisko
Nosorożec biały (afrykański, szerokopyski, tęponosy) (Ceratotherium simum) to gatunek ssaka nieparzystokopytnego z rodziny nosorożców. Jest to największy z żyjących obecnie nosorożców. Uzbrojony jest w dwa rogi. Pierwszy osiąga długość do 1,5 metra. Na wolności nosorożce białe mogą żyć nawet do 40 lat. Nie są tak agresywne jak nosorożce czarne. Mogą biec z prędkością 45 km/h.
Nazwa nosorożec biały nie ma związku z ubarwieniem zwierzęcia. Początkowo gatunek nazywał się wyd rhino (wyd – po afrykanersku „szeroki”) i określenie to odnosiło się do szerokiego pyska nosorożca. Nazwa zwierzęcia została przez angielskich osadników źle przetłumaczona na white rhino („nosorożec biały”) i ta wersja się utrwaliła.
Dzięki temu, że białe nosorożce są bardziej łagodne, można je spokojnie podpatrywać. Wyprawa nie jest zbyt długa, warto mieć jednak kalosze, bo idzie się po podmokłym terenie. Niebawem jednak docieramy do pierwszego nosorożca i można zacząć bezkrwawe polowanie.
Wszędzie tylko z przewodnikiem.
Dookoła pełno krów, bo jak wyjaśnia nasz przewodnik, nosorożce z powodu ciężkiej głowy lubią zjadać trawę blisko ziemi. Krowy czyszczą im teren z wyższych traw.
Podglądamy nosorożce, jest nawet matka z małym.
W rezerwacie można nadać nosorożcowi własne imię. Sprawdźcie, jak to zrobić na stronie rezerwatu.
Ale na nas już czas. Jedziemy do Parku Murchinson Falls, gdzie spędzimy kolejne dwa dni. Park Narodowy Wodospadu Murchisona został założony w 1952 roku. Jego powierzchnia wynosi 3839 km2. Zajmuje tereny falistej i pagórkowatej równiny ciągnącej się wzdłuż Nilu Wiktorii. W centralnej części znajdują się malownicze kaskady – Wodospad Murchisona o wysokości 43 metrów. Obszar ten pokryty jest roślinnością sawannową i kolczastym buszem, nad rzeką dominują lasy galeriowe. Występuje tu bogactwo świata zwierzęcego: słonie, żyrafy, bawoły, liczne gatunki antylop, a z drapieżników lwy i lamparty. W pobliżu rzeki spotyka się krokodyle oraz ptactwo wodne. Park stanowi ostoję dla nosorożca zwyczajnego i białego. Żeby dostac się na teren parku musimy przepłynąc promem przez Nil Wiktorii.
Pierwsze safari zaczynamy przed wschodem słońca. Tych obrazów nie da się „odzobaczyć”!
Popołudniowa wyprawa po Nilu to dalsze podziwianie przyrody. Widzimy też wodospad w pełnej krasie od dołu.
Całe piękno wodospadu oglądamy już następnego poranka z góry.
Jeszcze trochę czasu na zapierające dech widoki i ruszamy dalej. w Ugandzie jest co oglądać!
Magdalena Gorostiza
