Data Świąt Wielkanocnych nie była ustalona precyzyjnie aż do powszechnego Soboru Nicejskiego, który odbył się w 325 roku n.e.
Sobór zwołał cesarz Konstantyna Wielkiego. I to wówczas ustalono datę Wielkanocy - Wielkanoc przypada w pierwszą niedzielę po paschalnej pełni Księżyca.
Na Soborze Nicejskim wprowadzono pojęcie kościelnej pełni Księżyca, która oznacza przybliżone daty astronomicznej pełni Księżyca. Astronomiczna pełnia jest wówczas, gdy Księżyc znajduje się po przeciwnej stronie Ziemi co Słońce. Data kościelnej pełni wyznaczana jest przez nów Księżyca – zawsze 15 dni po nowiu jest kościelna pełnia. Daty kościelnej pełni są podstawą do obliczania daty Wielkanocy.
Paschalna pełnia Księżyca to pierwsza kościelna pełnia Księżyca następująca po 20 marca danego roku. Wielkanoc odbywa się w niedzielę po tej pełni. Trzeba jednak pamiętać, że data paschalnej pełni Księżyca może różnić się od daty astronomicznej pełni Księżyca nawet o trzy dni! Ale ponieważ pełnia kościelna jest zawsze tego samego dnia na całej kuli ziemskiej (w przeciwieństwie do pełni astronomicznej z powodu różnicy czasu), to i Wielkanoc jest na całym świecie w tym samym dniu.
Kościelna pełnia liczona jest od dnia nowiu, wiek księżyca ma wówczas 15 dni, a że cykl faz księżyca trwa tak naprawdę około 29,5 dnia, stąd dochodzi do rozbieżności pomiędzy pełnia paschalną a astronomiczną. W tym roku astronomiczna pełnia będzie 16 kwietnia, tak więc Wielkanoc obchodzimy 17 kwietnia.
Inna nazwa tej pełni - różowa, ma związek są z budzeniem się przyrody, obserwacją roślin i zwierząt, oraz zachowań zwierząt, a także zmian pogodowych w tym czasie i czynności na polu i w ogrodzie.
Między innymi stąd nazwa Różowego Księżyca. Ta pełnia księżyca zwiastowała pojawienie się różowego mchu lub dzikich, gruntowych floksów, goździków – jednych z pierwszych wiosennych kwiatów.
