Dynastia francuskiego imigranta
Martin Fugate, patriarcha rodu Fugate, urodził się we Francji i był niebieski. Niewiele wiadomo o jego wczesnych latach, poza tym, że został osierocony, a w 1820 roku przeniósł się do Kentucky. W tym czasie w USA, rząd rozdawał ziemię tym, którzy mogli i chcieli budować domy oraz prowadzić farmy. Dla Fugata, biednego imigranta, to była życiowa szansa. Założył farmę na wzgórzach wschodniego Kentucky, tam poznał Elizabeth Smith, której nie przeszkadzał osobliwy kolor skóry narzeczonego. Sama ponoć była niezwykle blada, jej cerę porównywano do białego płatka kwiatu wawrzynu. Pobrali się. Ze związku urodziło się siedmioro dzieci, czworo z nich było niebieskich!
Okoliczni mieszkańcy nie rozumieli, co się dzieje. W tamtych czasach nikt nie miał pojęcia o genach, więc nie było wiadomo, że oboje rodzice byli nosicielami rzadkiego genu recesywnego, który powodował niebieską skórę u potomstwa. A potem dzieci Fugatów zawierały małżeństwa w rodzinie. Jeden z synów Martina i Elizabeth, Zachariasz, ożenił się ze swoją ciotką ze strony matki, a ich ośmioro dzieci weszło w związki z kuzynami, przekazując między sobą niebieską skórę. Fugatowie wżenili się również, w kilka innych rodzin w swojej społeczności o nazwiskach: Combs, Smith, Ritchie oraz Stacy.
Obszar Kentucky, na którym osiedliła się rodzina, był odizolowany od innych regionów, bez linii kolejowych i dobrych dróg. Stąd też małżeństwa zawierano w rodzinach. Ale niebieska skóra, która była przekazywana z pokolenia na pokolenie, była wskaźnikiem chowu wsobnego i powodem do wstydu oraz szykan. Co prowadziło rodzinę do jeszcze większej izolacji i unikania innych – nie niebieskich.
Przypadek Fugatów, jest rzadkim stanem chorobowym zwanym methemoglobinemią, defekt ten utrudnia hemoglobinie przenoszenie tlenu do skóry, co skutkuje ciemną barwą krwi. To powoduje wzrost poziomu methemoglobiny w czerwonych krwinkach powyżej 2%. Przez to właśnie kolor skóry przybiera niebieski odcień.
Klątwa niebieskich
Appalachy, to obszar bardzo bogaty kulturowo, przesiąknięty legendami, tradycją i, niestety dla Fugatów, przesądami. Gdy ich historia rozprzestrzeniła się we wschodnim regionie Kentucky, pojawiły się również plotki, dotyczące rodziny. Budziły odrazę i nietolerancję wobec ich niezwykłej skóry. Często członkowie rodziny nie byli nawet nazywani po nazwisku, ale pseudonimem "niebieski". Na przykład Lorenzo Fugate, potomek z początku XX wieku, był znany pod pseudonimem "Blue Anze". Traktowano ich jak wyrzutków. Plotkowano, ze są innej rasy, a więc gorsi.
Nie tylko kolor, był ich przekleństwem. Geny recesywne prowadziły do wielu innych anomalii. Ich krew, na przykład, miała kolor czekoladowo-brązowy. Chociaż te zmiany koloru były dziwne, nie były szkodliwe dla zdrowia samych Fugatów. Wręcz przeciwnie, wielu członków rodziny dożywało 90 lat i mieli mnóstwo zdrowych dzieci! Opowieści o zdumiewających „Niebieskich” niosły się po kraju. W 1960 roku dr Madison Cawein, hematolog z University of Kentucky, zaintrygował się tą historią. Postanowił odnaleźć tych ludzi, i zobaczyć, co dzieje się w ich krwi. Podróż do Hazard, małego miasteczka w pobliżu Troublesome Creek – rodzinnych stron Fugatów - zajęła lekarzowi osiem godzin. Tam, natknął się na jeszcze więcej opowieści o niebieskich rodzinach, które żyły w odosobnionych dolinach wśród wzgórz. Unikały kontaktu z lokalną społecznością.
Podczas swojej misji poszukiwawczej, hematolog spotkał Ruth Pendergrass, pielęgniarkę z Kliniki Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego w Hazard. Kobieta była chętna do pomocy doktorowi Caweinowi. Sama spotkała potomkinię niebieskiej rodziny w okręgowym wydziale zdrowia. Pielęgniarka, zaskoczona barwą jej skóry, natychmiast poprosiła pacjentkę o badanie krwi, bo myślała, że taki kolor spowodowało zatrzymanie akcji serca! Niebieska kobieta nie umarła, ale poinformowała pielęgniarkę, że jest członkinią „Niebieskich” ze strony Combsów, którzy mieszkają w Ball Creek. Od tego czasu Pendergrass próbowała jakoś pomóc niebieskim ludziom w okolicy.
W pogoni za niebieskoskórymi
Cawein i Pendergrass przeczesywali wzgórza wschodniego Kentucky w poszukiwaniu niebieskich ludzi. Wędrowali w górę i w dół przez górskie kotliny, ryzykując pogryzienie przez psy, które pilnowały obejść odludków. Pomimo starań, para nie była w stanie znaleźć niebieskich rodzin. Ci wyszydzani ludzie, traktowani przez ponad sto lat, jak wyrzutki społeczne, gdy zauważyli kogoś na szczycie wzgórza, zwyczajnie uciekali. Bali się napadu. Sfrustrowani Cawein i Pendergrass byli bliscy poddania się, gdy do do placówki zdrowia weszła dwójka niebieskiego rodzeństwa, tym razem z rodziny Ritchie. Dowiedzieli się o badaniach i odważyli się przyjść by w końcu wiedzieć, co im dolega. Nie chcieli być niebiescy. Chcieli być, jak inni.
Medycy od razu zabrali się za badania niezwykłych pacjentów. Testy nie przyniosły żadnych nieprawidłowych wyników. Lekarz był zbity z tropu, wszystko wyglądało prawidłowo, oprócz barwy skóry. Rodzeństwo też nie miało pojęcia, co jest z nimi nie tak. Znali tylko przesądy na swój temat.
Przez prawie 150 lat wielu miejscowych wierzyło i rozpowiadało wokół, że coś jest nie tak z płucami, sercami, a nawet duszami niebieskich ludzi. Dawni mieszkańcy Appalachów spekulowali, że ich krew znajduje się zbyt blisko powierzchni skóry i że problem może być związany z nie - białym pochodzeniem.
Hematolog nie poddawał się jednak. Sięgnął po medyczną literaturę i zaczął studiować podobne przypadki. W końcu odkrył, że potomkowie Fugate byli niebiescy z powodu obfitości methemoglobiny. Na właściwe rozwiązanie trafił po przeczytaniu medycznego opisu podobnego zjawiska u rdzennych mieszkańców Alaski, którym brakowało enzymu diaforazy. Rozwiązanie było proste dla Caweina; sięgnął po błękit metylenowy, barwnik, używany głównie do oglądania komórek na szkiełkach mikroskopowych. Specyfik został wstrzyknięty rodzeństwu Ritchie, które po raz pierwszy w życiu zmieniło swój kolor - na normalny!
Choroba, przekleństwo rodu Fugatów, po 150 latach, została wyleczona. W sumie terapia dr Caweina trwała kilka lat, lekarz przepisywał im codziennie tabletki błękitu metylenowego, aż niebieski kolor skóry zniknął.
Nie tylko Fugaci
Niespodzianką był Benjamin „Benjy” Stacy, urodzony w 1975 roku, który jest ostatnim, znanym niebieskim potomkiem Fugate. Po przyjściu na świat, był intensywnie purpurowy, czym bardzo zaniepokoił lekarzy. Położnicy, w celu ratowania dziecka, chcieli przeprowadzi transfuzję krwi. Wówczas zareagowała babcia noworodka, wyjaśniając, że są oni potomkami "Błękitnych Fugates". Do transfuzji nie doszło, a chłopiec w wieku siedmiu lat, stał się jak inni.
Dzisiaj Benjamin i większość potomków rodziny Fugate utraciła anomalię w kolorze niebieskim, czasami błękit w ich krwi daje o sobie znać, pojawia się gdy jest im zimno.
Niebieskich ludzi jest znacznie więcej na świecie. W 1982 roku choroba Fugatów dotyczyła tylko 500 osób, z których większość mieszkała w Appalachach. Słynnym niebieskim człowiekiem, jest przypadek Poula Karasona. Ten mężczyzna był zdrowym, dorosłym człowiekiem o białej skórze i rudych włosach, kiedy zaczął brać leki zawierające srebro koloidalne. W ten sposób, próbował leczyć egzemę, chorobę skóry. Przez lata zażywał srebro koloidalne, aż przybrał niebieskawo-szary kolor. Wkrótce, nawet zyskał przydomek "Papa Smerf".
Innym przypadkiem jest historia Rosemary Jacobs. Jako młoda dziewczynka, cierpiała na tak częste przeziębienia, że lekarz przepisał jej krople przeciwalergiczne, zawierające srebro koloidalne. Wkrótce skóra dziewczyny zmieniła barwę na niebieską. Jacobs zmagała się ze swoją chorobą przez całe życie, za kolor skóry obwiniała lekarza, który był wyznawcą homeopatii i leczył ją srebrem koloidalnym, niewskazanym do stosowania wewnętrznego.
Każdy może być niebieski
Niebieska skóra może być spowodowana zapaleniem płuc, wrodzoną wadą serca, zakrzepami krwi lub chorobą Raynauda, która jest zaburzeniem krążenia. Sinica, techniczna nazwa zmieniającej kolor skóry na niebieski, może być również spowodowana spożyciem srebra koloidalnego lub leków blokujących tlen. Nanosrebro ulega rozkładowi w żołądku i jest wchłaniane do krwiobiegu. Ostatecznie odkłada się w skórze. Pod wpływem ekspozycji na promieniowanie słoneczne skóra zmienia zabarwienie na niebieskie. Srebrzyca objawia się niebieskim lub sinym zabarwieniem skóry, głównie twarzy, szyi, ramion, dłoni, paznokci i innych części ciała narażonych na kontakt ze słońcem. Niebieskie zabarwienie może dotyczyć całego ciała lub tylko niektórych części. Srebrzyca może ustąpić samoistnie po odstawieniu preparatów ze srebrem, ale niebieskie zabarwienie może nigdy nie zniknąć. Do tej pory nie odkryto skutecznego sposobu wyleczenia srebrzycy.
Źródło:
https://abcnews.go.com/Health/blue-skinned-people-kentucky-reveal-todays-genetic-lesson/story?id=15759819
https://wotwownow.wordpress.com/2012/02/27/the-strange-story-of-the-blue-people-of-kentucky-2/
https://www.thecollector.com/blue-fugates-kentucky/
https://en.wikipedia.org/wiki/Blue_Fugates
https://mysteriesrunsolved.com/pl/blue-people-of-kentucky/
https://www.mp.pl/pacjent/objawy/154180,sinica
https://www.mp.pl/pacjent/dermatologia/choroby/chorobyskory/171336,hipermelanozy
