Alfabetyczny morderca - gwałcił i zabijał małe dziewczynki. Nigdy go nie złapano

Dziewczynki pochodziły z biednych, niepełnych rodzin. Choć były jeszcze dziećmi, przed śmiercią zostały zgwałcone. Mimo postępów w kryminologii zabójca wciąż pozostaje nieznany.

 

Historia potwornych zbrodni rozpoczęłą się 6 listopada 1971 roku. Carmen Colon była 10-letnią Portorykanką, mieszkała z dziadkami w Rochester, była lekko upośledzona. Mimo to, często w mieście załatwiała sprawy swojego dziadka Felixa Colona. Feralnego dnia o godzinie 16.00 przeszła dwie przecznice od swojego domu do apteki, aby odebrać leki na receptę dla dziadka. Musiała trochę poczekać na przygotowanie medykamentów, po czym opuściła aptekę i nigdy nie wróciła. Carmen była widziana po raz ostatni około godziny 17.00 na drodze 490 West, około 20 kilometrów od swojego miejsca zamieszkania. Świadkowie, którzy ją mijali swoimi autami, zeznawali potem, że była naga do pasa, machała rękami i uciekała od samochodu, który cofał z bocznej drogi.

Departament Policji w Rochester otrzymał sześć różnych opisów marki tego samochodu, z pewnością było to auto luksusowe. Ze sposobu w jaki dziewczynka była prowadzona z powrotem do samochodu porywacza, wynikało że go znała. 

- Czy uwierzyłbyś w to, nikt się nie zatrzymał? - powiedział potem w wywiadzie dla NY Timesa jeden z detektywów prowadzących śledztwo, Andrew Sparacino - Ludzie mówili nam, że szybko przejeżdżali obok tego dziecka, nie zatrzymywali się bo każdemu spieszyło się do domu.

Potem odnaleziono zwłoki Carmen porzucone w przydrożnym rowie. Dziecko zostało zgwałcone a potem uduszone. W trakcie śledztwa jej dziadek zeznał, że na kilka miesięcy przed uprowadzeniem Carmen Colon, zauważył zmiany w jej zachowaniu. Miała koszmary senne, krzyczała, a nawet spadała z łóżka, jakby śniła że została przez kogoś zaatakowana. Były to zachowania typowe dla dzieci, które padły ofiarą wykorzystywania seksualnego.

 

Drugą ofiarą była Wanda Walkowicz, gdy została zamordowana miała 11 lat. Wanda było bardzo drobna, miała krótkie włosy, bardziej przypominała chłopca niż dziewczynkę. Wanda była półsierotą, kilka lat wcześniej jej tato zmarł na zawał serca. Dziewczynka często pomagała matce w zakupach. Tak było 2 kwietnia 1973 roku koło godziny 17.00. Jedenastolatka poszła sama do sklepu spożywczego, kupiła kilka artykułów spożywczych i jak zeznał właściciel sklepu, udała się do domu. Godzinę później ktoś ją jeszcze widział w pobliżu targu, trzymała torbę z zakupami, stała koło jakiegoś auta i wyglądało na to, że waha się czy wsiąść do środka. Następnego dnia o godzinie 10.15 rano, policja znalazła ciało dziecka przy zboczu wzgórza przy State Route 104 w Webster. To było prawie 25 kilometrów od domu Wandy. Wyniki autopsji wykazały, że została uduszona prawdopodobnie pasem, wcześniej doświadczyła maltretowania i gwałtu.

Wtedy szef policji prowadzącej dochodzenie, Andrew Sparacino – który był detektywem w sprawie Carmen -  powiedział w mediach, że wygląda na to iż dziewczynki znały mordercę i dobrowolnie weszły do auta. Mogły być zwabione jakąś obietnicą albo np. hamburgerem lub słodkim napojem.

Podczas dokładnych badań ubrań Wandy znaleziono sierść kotów, w domu dziewczynki ich nie było. Pojawiło się podejrzenie, że zbrodniarz użył kota jako przynęty, aby dziecko wsiadło do jego samochodu. Po 15 latach krewni dziewczynki powiedzieli, że przez cały czas czas od śmierci Wandy, ktoś nieznany czyścił jej grób i składał kwiaty. Czy to był zabójca? Nie wiadomo.

 

Był 28 listopad 1973 roku, wtedy trzecią ofiarą psychopaty została 11 letnia Michell Maenza. Dziewczynka pochodziła z biednej i niezaradnej życiowo rodziny, przychodziła do szkoły brudna, w zniszczonych ubraniach. Dlatego była gnębiona i wyśmiewana przez innych uczniów. Po jednym z takich incydentów, zapłakana Michelle poszła do gabinetu pielęgniarki. Szukała schronienia przed przemocą ze strony kolegów. Pielęgniarka pozwoliła jej opuścić szkołę i pójść na spacer, byle z dala od klasowych prześladowców. Wtedy ostatni raz była widziana kilkaset metrów od szkoły, obok budki z hamburgerami. Ponoć jakiś świadek zauważył Michelle siedzącą w aucie z nieznajomym mężczyzną. Wyglądało na to, że ten nieznajomy kupił jej jedzenie oraz picie. Kolejny świadek zeznał, że widział ją jadącą w samochodzie z nieznajomym.

Dwa dni później martwe, ubrane ciało Michelle znaleziono w rowie w miejscowości Macedonie, około 32 kilometrów na północny wschód od Rochester. Została uduszona jakimś paskiem, autopsja wykazała, że na krótko przed śmiercią zjadła hamburgera. Po latach brat Michell twierdził, że tego feralnego dnia jego wujek spotkał Michell gdy wyszła ze szkoły, chciał ją zabrać ale odmówiła. Wkrótce po tym, dała się zwabić mordercy.

To zabójstwo na dziecku było ostatnie w okolicy Rochester, Alfabetyczmy Morderca przestał zabijać niedojrzałe seksualnie dziewczynki. I był ciągle na wolności.

 

W ciągu ostatniego półwiecza policja nie ustawała w wysiłkach by schwytać seryjnego mordercę. Opinia publiczna i media naciskały.  Śledczy opublikowali portret przedstawiający osobę widzianą z małą Maenzy w samochodzie. Uruchomili specjalną gorącą linię telefoniczną poświęconą wyłącznie tej sprawie, zaoferowano anonimowość każdemu telefonującemu z informacją, a za każdą informację prowadzącą do aresztowania i skazania sprawcy wyznaczono nagrodę – 10 000 dolarów. Chociaż śledczy przesłuchali ponad 800 potencjalnych podejrzanych w związku z Alfabetycznymi Morderstwami, sprawca lub sprawcy zabójstw nigdy nie zostali złapani. Co łączyło ofiary? To bieda, pochodzenie z rodziny katolickiej, niewielka ilość przyjaciół, problemy z rówieśnikami, słabe wyniki w szkole. Stąd wysnuto wniosek, że morderca doskonale wiedział, na kogo pluje, mógł być zatrudniony w opiece społecznej lub posiadać wiedzę na temat pomocy udzielanej przez opiekę społeczną. Wiedział także jak wzbudzić zaufanie w takim zaniedbanym dziecku. Wszystkie dziewczynki porywano wczesnym popołudniem w deszczowe dni. Ciała były porzucane w pobliżu jakiejś drogi ekspresowej, gdzie łatwo było dojechać samochodem. Każda z dziewczynek była niska i drobna. 

Czas płynął, zmieniały się hipotezy, w pewnym momencie funkcjonariusze podejrzewali, że Carmen zabił inny morderca, były różnice w sposobie uduszenia oraz stanu jej ubioru. Jako jedyna była też obnażona, gdy ją znaleziono. Głównym podejrzanym był jej wujek, Miguel Colón. Nie trafił do więzienia, bo po awanturze domowej wujek popełnił samobójstwo, zabijając przy tym swoją żonę i brata. Nie znaleziono jednak żadnych dowodów, które by go obciążały. Być może dlatego, że dobrze zatarł wszelkie ślady. Gdy policja badała jego samochód - auto było dokładnie wyczyszczone. Brano pod uwagę również innych psychopatów znanych wymiarowi sprawiedliwości. Ślady zabezpieczone na miejscach zbrodni jednak do nich nie pasowały.

 

Niespodziewanie 10 stycznia 1977 roku policja w Fairfax w Kalifornii dostała anonimowy telefon, że na pustyni znaleziono ciało. Chociaż tym razem ofiarą nie była mała dziewczynka, to dostrzeżono ewidentne podobieństwa. Zamordowana osiemnastolatka nazywała się Roxene Roggasch! Miała związane stopy, była ubrana tylko w rajstopy, drugą parę rajstop zaciśnięto na jej szyi. Po roku morderca uderzył około kilometra dalej, tym razem zabił 22-latkę nazywającą się dokładnie tak samo, jak pierwsza ofiara morderstw z Rochester - Carmen Colon! Niestety i tej zagadki nie rozwiązano.

W 209 roku  dziennik „Democrat and Chronicle” opublikował serię artykułów o śledztwie w sprawie morderstw. W wyniku tych artykułów Departament Policji w Rochester otrzymał około dwudziestu nowych wskazówek. Mimo dokładnego ich przebadania, sprawcy nie ujęto do dziś. 

 

Źródła:

https://www.newsweek.com/double-initial-murders-alphabet-murders-alphabet-killer-rochester-new-york-1844558

https://allthatsinteresting.com/alphabet-murders

https://en.wikipedia.org/wiki/Alphabet_murders

https://www.nytimes.com/1973/12/24/archives/three-rapemurders-stir-rochester-area-3-rapemurders-in-2-years-stir.html

https://eu.democratandchronicle.com/story/news/investigations/2009/03/01/double-initial-murders-remain-mystery-after-35-years-police-still/77384622/