Narodziny sufrażystki
Emmeline Pankhurst przyszła na świat w Moss Side, niedaleko Manchesteru 15 lipca 1858 r., w czasach gdy kobiety były ludźmi drugiej kategorii. To mężczyźni decydowali o ich zdrowiu i życiu. Jej rodzice należeli do klasy średniej, mieli 11 dzieci. Jeden z braci zmarł, gdy miał dwa lata. Emmeline była najstarszą z pięciu sióstr. Rodzice byli, jak na tamte czasy, postępowi, działali na rzecz zniesienia niewolnictwa. Ale mimo liberalnych dyskusji, w życiu codziennym hołdowali burżuazyjnym wartościom. Na szczęście, wierzyli w oświatę, dzięki ich wsparciu dziewczynka miała dostęp do prywatnej szkoły z internatem. Niestety, ówczesna edukacja dziewcząt polegała na wpojeniu im tradycyjnych ról kobiecych. Absolwentki szkoły dla dziewcząt miały w przyszłości być doskonale wyszkoloną, bezkonfliktową towarzyszką życia dla mężczyzny. Pomimo ograniczeń jej wykształcenia, w wieku czternastu lat, Emmeline zainteresowała się polityką. Przyczyniły się do tego pisma czytane przez matkę, w tym między innymi, dziennik praw wyborczych kobiet. W 1872 roku Emmeline przeniosła się do Paryża, aby uzyskać wyższe wykształcenie w Cole Normale. Tam zdobyła wiedzę tradycyjnie przeznaczoną dla kobiet, ale też ukończyła kursy nauk ścisłych i księgowości. Wsparcie rodziców, a także jej wszechstronne wykształcenie, dały Emmeline świadomość polityczną.
Gdy stała się młodą kobietą, obawiała się małżeństwa i jego ograniczeń. Opierając się na brytyjskim prawie, zamężne kobiety traciły wszystkie swoje majątki, pieniądze i inne prawa na rzecz swoich mężów. Dziewczyna była świadkiem niejednej tragedii kobiet, całkowicie zależnych od bezwzględnych i agresywnych mężczyzn. Pomimo tych obaw, Emmeline poznała niezwykłego dżentelmena.
Miłość życia
Po powrocie z Paryża, wspólnie z rodzicami, uczestniczyła w wiecu przeciwko przystąpieniu Anglii do wojny z Rosją po stronie Turcji. Tam spotkała swojego przyszłego męża, Ryszarda Pankhursta. Była świadkiem jego przemowy do tłumu, zachwyciła się jego postawą i gestykulacją. Ponoć, to jego piękne dłonie rzuciły na nią czar. Ryszard Pankhurst, mimo młodego wieku, a miał 23 lat, był doktorem prawa, Członkiem Krajowego Towarzystwa Popierania Nauk Społecznych, Królewskiego Towarzystwa Statystycznego, Towarzystwa Reformy i Kodyfikacji Prawa.
Ten wybitny prawnik był także twórcą pierwszego projektu ustawy o prawach wyborczych dla kobiet, który jednak został w 1870 roku odrzucony przez Izbę Gmin.
Emmeline w wieku dwudziestu jeden lat postanowiła poślubić Richarda Pankhursta. Bardzo się kochali, doczekali się pięciorga dzieci. Mimo, że Emmeline została matką, nie porzuciła swoich politycznych pasji. Jej postawa budziła oburzenie konserwatywnej części znajomych, bo jako kobieta zamężna powinna skupić się na macierzyństwie i podtrzymywaniu kontaktów towarzyskich. Jej mąż Richard zdecydowanie stanął po stronie żony i mocno wspierał jej działalność polityczną, popierał i inicjował reformy społeczne oraz rodzący się ruch kobiet.
Okrucieństwo „Kota i myszki”
W 1898 roku, Emmeline przeżyła ogromną tragedię. Będąc w podróży związanej z jej działalnością, otrzymała alarmujący telegram z domu, że mąż zachorował. Natychmiast postanowiła wracać i w podróży dowiedziała się z gazety, że jej ukochany Richard zmarł. Dla Emmeline Pankhurst był to szok i straszny cios, jednak nie załamała się. Pamiętała o miłości i poparciu Richarda. Zdobyła się na siłę i stanęła na czele brytyjskiego ruchu sufrażystek. W 1903 roku założyła Women’s Social and Political Union (WSPU) organizację, której głównym celem było uzyskanie praw wyborczych dla kobiet.
„My, sufrażystki, mamy do spełnienia wielką misję — największą misję, jaką znał do tej pory świat. Polega ona na wyzwoleniu połowy rasy ludzkiej i ocaleniu w ten sposób reszty ludzkości.”- przekonywała Emmeline Pankhurst.
Niestety, rząd i brytyjscy mężczyźni ignorowali wszystkie argumenty kobiet. Nie mieli zamiaru w pokojowy sposób dzielić się władzą. Emmeline zrozumiała, że kobiety nic nie zyskają „po dobroci”. Organizacja zaczęła stosować taktykę bojowników. Emmeline rzuiła hasło: „argument w postaci rozbitej szyby to najcenniejszy dziś argument w polityce”. Kobiety na czele z Pankhurst, złapały za kamienie i kostkę brukową, rozbijały okna, podpalały pustostany, napadały na policjantów. Nigdy nie atakowały jednak ludzi. Tak jak przewidziała Emmeline, ich agresywne akty zwróciły uwagę konserwatywnego społeczeństwa. Ale rząd brytyjski ignorował ich działania. Konserwatyści mocno wierzyli, że aktywistki zachowują się wbrew naturze. Zarzucali im działania wbrew „prawom boskim”. Pankhurst nie ustępowała, nasilała ataki sufrażystek. Została wielokrotnie skazana na karę więzienia. To oznaczało, ze musiała przebywać w ciasnych celach, gdzie warunki higieniczne urągały godności. Emmeline i jej sufrażystki, nawet w więzieniu organizowały strajki głodowe, protestowały przeciwko fatalnym warunkom. Bojowniczka nie zamierzała odpuścić, nawet kosztem zdrowia. Ona i inne głodujące sufrażystki były dokarmiane na siłę. Jednak wkładanie im do gardła rurki i tuczenie kobiet, jak zwierzęta, zaczynało oburzać społeczeństwo. Te więźniarki polityczne były wykształcone, pochodziły z burżuazji, a nie z plebsu. Miały ustosunkowane rodziny i znajomych. Wtedy władze wpadły na pomysł taktyki „Kotka i myszki”. Gdy głodująca sufrażystka była już w złym stanie, wypuszczano ją na wolność. Tylko po to aby się „podtuczyła” na wolności, potem znowu ją zamykano. I tak w kółko, jak w zabawie.
Nadchodzi wiatr zmian
Czas płynął, do walki Emmeline dołączyła trójka z jej dzieci. Jej prawą ręką i następczynią w WSPU, została najstarsza córka Christabel Pankhurst. Mimo lat protestów nic się nie zmieniło. Podczas wyścigu Epsom Derby w 1913 r. Emily Davison wbiegła na tor, wprost pod pędzące wierzchowce, ten dramatyczny czyn obserwowały setki Brytyjczyków. Kobieta umarła w wyniku obrażeń odniesionych po stratowaniu przez królewskiego konia. Wstrząśnięta Pankhurst w swoim głośnym przemówieniu wykrzyczała wtedy: „Wolność albo śmierć!”. W końcu wszyscy zwrócili na nią uwagę.
Przywódczyni kobiet w swojej książce My Own Story z 1914 roku, tłumaczyła: „Nie chcemy używać niepotrzebnie silnej broni. Jeśli argument kamienia, ten odwieczny oficjalny argument polityczny, jest wystarczający, nigdy nie użyjemy mocniejszego argumentu. (...) Próbowałyśmy wystarczająco długo. Przez lata cierpliwie poddawałyśmy się obrazom i napaściom. Kobiety doznawały uszczerbku na zdrowiu. Kobiety traciły życie. (...) Czyż życie kobiety, jej zdrowie nie są cenniejsze niż tafle szkła? Nie ma co do tego wątpliwości (...)”.
Wspólnie z córką opracowały zmiany w programie organizacji. Obie widziały, że świat jest na granicy wojny światowej. Jako organizacja kobiet, poparły brytyjski rząd w konflikcie z Niemcami. Aby wesprzeć wysiłki wojenne, Pankhurst zaczęła organizować wiece, wygłaszać przemówienia, lobbować za wojennymi działaniami brytyjskiego rządu. Mimo zawieruchy wojennej, nie zaniedbywała zaangażowania rzecz praw kobiet. Pomagała i zachęcała brytyjskie kobiety, by zaczęły pracować w fabrykach, mimo, że samotnie wychowują tak zwane wojenne dzieci, których ojcowie walczyli na froncie. Była za to prześladowana, przeciwnicy zarzucali jej, że zajmuje się losem nieślubnych dzieci, sierotami i dziećmi samotnych matek. Emmeline robiła swoje, otworzyła w Londynie dom adopcyjny. W wieku 57 lat, sama adoptowała czworo porzuconych dzieci i wychowywała je w londyńskim Holland Park. Po pierwszej wojnie światowej, w marcu 1918 r., Brytyjki otrzymały w końcu prawa wyborcze, ale mocno okrojone. Ustawa o reformie prawa wyborczego, przyznała prawo głosu kobietom powyżej 30 roku życia. Pankhurst wycofała się z życia publicznego. Umarła w 1928 roku, zaledwie na kilka tygodni przed uchwaleniem Representation of the People Act. Wszystkie pełnoletnie obywatelki w końcu zdobyły prawo do głosowania na tych samych zasadach, co mężczyźni. Ta ustawa była efektem walki tej niezłomnej kobiety. Po ponad czterdziestu latach Pankhurst wykonała swoją misję. Została pochowana na cmentarzu Brompton. Do dziś jest symbolem walki o równouprawnienie. Jej poświecenie, odwaga i upór miały wielki wpływ na obecną sytuację polityczną kobiet w całej Europie.
Źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Emmeline_Pankhurst
https://www.youtube.com/watch?v=06c-aGmn3uw
https://www.houseofapril.com/emmeline-pankhurst-argument-w-postaci-rozbitej-szyby/
https://youth.europa.eu/nnfe/emmeline-pankhurst_pl
https://www.bbc.co.uk/history/historic_figures/pankhurst_emmeline.shtml
https://www.britannica.com/biography/Emmeline-Pankhurst
https://www.pankhurstmuseum.com/the-pankhurst-family
https://www.english-heritage.org.uk/visit/blue-plaques/emmeline-christabel-pankhurst/
