Czy można nazwać córkę Dżesika, a syna Brajan? Jakich imion nie należy dawać dzieciom?

KobietaXL.pl › Społeczeństwo › Czy można nazwać córkę...

Podobne artykuły:

Pojechała na pielgrzymkę i zniknęła. Do dziś nie rozwikłano tej zagadki

Na szczęście moda na dawanie dzieciom imion rodem z amerykańskich seriali już minęła i Polacy pokochali na nowo dobrze znane imiona. W zeszłym roku królował wśród chłopców Antoni – (lider również w 2016 r., 2017 r., 2018 r. i 2019 r.), potem Jan – (również 2. miejsce) i Aleksander – (rok wcześniej na tym miejscu był Jakub). Do pierwszej dziesiątki dostał się też niespodziewanie Leon. Wśród dziewczynek prym wiodły Zuzanna i Julia, potem Hanna i Maja.

Jeśli jednak szukacie bardziej oryginalnego imienia, jest kilka zasad, o których należy wiedzieć. W Polsce ostateczną decyzje o nadaniu konkretnego imienia dziecku podejmuje kierownik USC. Można nadać tylko dwa imiona i wybrane imię lub imiona nie mogą być zamieszczone w akcie urodzenia w formie zdrobniałej oraz nie mogą mieć charakteru ośmieszającego lub nieprzyzwoitego.

Niezależnie też od obywatelstwa i narodowości rodziców dziecka wybrane imię lub imiona mogą być imionami obcymi. Można wybrać imię, które nie wskazuje na płeć dziecka, ale w powszechnym znaczeniu jest przypisane do danej płci, co w praktyce oznacza, że wiadomo czy mówimy o chłopcu czy dziewczynce.

Ponieważ kwestia imienia dziecka jest sprawą ważną zarówno dla jego przyszłości jaki i z powodów językowych, imionami zajmuje się również Rada Języka Polskiego, która opracowała w tej sprawie konkretne wytyczne. Czytamy w nich między innymi:

„1. Zaleca się nadawanie imion w postaci przyswojonej przez język polski, a więc np.: Jan, nie John lub Johann; Katarzyna, nie Catherine; Klara, nie łacińskie Clara ani włoskie Chiara; Małgorzata, nie Margareta; Marcin, nie Martin; Piotr, nie Peter itp.

2. Nie powinno się nadawać imion:

a. pochodzących od wyrazów pospolitych, takich jak antena, bławatek, goździk, kąkol, sonata, sonatina itp.

b. pochodzących od nazw geograficznych, np. Dakota, Eurazja, Korea, Malta.

II. Imiona nadawane w Polsce jako należące do języka polskiego powinny pozostawać w zgodzie z jego regułami gramatycznymi i ortograficznymi.

1. Imię powinno odróżniać płeć dziecka ze względów językowych (język polski wymaga odmiany imienia przez przypadki) i praktycznych. Wobec współczesnego zaniku dodawania do nazwisk kobiet tradycyjnych przyrostków -owa, -ina, -ówna, -anka, poza nazwiskami na -ska i -cka często tylko imiona wskazują płeć swych nosicielek, np. Zuzanna Nowak, Karolina Sobczyk; mylące by były np. zestawienia mecenas Susan Nowak, doktor Carol Sobczyk. Nie znając zaś płci nosiciela lub nosicielki imienia, nie można zbudować o nich poprawnego zdania po polsku.

a. Wskazane jest nadawanie dziewczynkom imion kończących się na -a (np. Barbara, Ewa, Maria), chłopcom zaś imion kończących się na spółgłoskę (np. Andrzej, Marcin, Tomasz) oraz na -i||-y (np. Antoni, Konstanty, Walery), rzadko na -o (np. Mieszko). Niektóre imiona męskie na -o, np. Apollo, mogą stwarzać trudności w odmianie, w dopełniaczu i dalszych przypadkach, np. Apolla, Apollona czy Apollina?

b. Są jednak utrwalone w tradycji kulturalnej lub literackiej imiona kobiece zakończone na spółgłoskę lub samogłoskę inną niż -a, które — wbrew ogólnej zasadzie — można nadawać dziewczynkom, np. Beatrycze, Noemi, Karmen, Rut (natomiast nie można ich nadawać chłopcom).

2. Nie powinno się stosować pisowni archaicznej (wyjątkowo można taką pisownię zachować dla utrzymania już istniejącej tradycji rodzinnej), a także niezgodnej ze współczesną ortografią polską.

a. Piszemy ks, nie x (nie ma litery x we współczesnym alfabecie polskim), np. Aleksandra, Ksenia, Ksymena, także na końcu wyrazu, np. Aleks, Aleksa, Aleksowi... nie: Alexandra, Xenia, Xymena, Alex.

b. Piszemy w, nie v, a więc np. Wirginia, Wioleta; pisownia przez v może powodować niejednoznaczność wymowy: w czy f (tzn. np. “Fioleta”). Także -w-, nie -f- piszemy w imieniu Kwiryna, nie Kfiryna.

c. Piszemy -ia, -ie, jak nakazują przepisy ortograficzne, a nie -yja, -yje, np. Maria, Zofia, Gabriel, nie Gabryjel itd.

d. Piszemy -j-, nie -i-, w połączeniach: samogłoska + j-, np. Rajmund, nie Raimund. Wyjątek stanowi imię Aida (wymawiane też A-i-da),

e. Piszemy k, nie c, w imionach pochodzenia łacińskiego, a więc Benedykt, nie Benedict; Klaudia, nie Claudia; Klemens, nie Clemens.

3. Ze względu na tradycję rodzinną, a także tradycję literacką dopuszcza się:

a. formy oboczne imion z pojedynczymi albo podwojonymi spółgłoskami, np.: Bernadeta obok Bernadetta, Izabela obok Izabella, Wioleta obok Wioletta (ale tylko Balladyna) oraz

b. oboczne formy słowotwórcze takich imion, jak Apolinary obok Apolinariusz, Bazyl obok Bazyli, Konstanty obok Konstantyn, Wasyl obok Wasyli.

4. Nie powinno się nadawać imion zdrobniałych, powszechnie używanych nieoficjalnie, jak np.: Jaś, Kasia, Lonia, Wiesiek. Natomiast można nadać dziecku imię z pochodzenia zdrobniałe, skrócone, ale współcześnie odczuwane jako imię samodzielne, np. Betina, Lena, Nina, Rita.

5. W nowszych zapożyczeniach imion dopuszcza się grupy: di-, ri-, si-, ti-, np. Dina, Rita, Simona, Tina.

6. Przy nadawaniu nowych imion, na które moda często szybko przemija i które mogą nie wejść do zbioru polskich imion, zaleca się stosowanie obcej oryginalnej pisowni, np. Dustin, Jessica, a nie Dastin, Dżesika.

Urzędnik powinien zwracać rodzicom uwagę na to, że dziecko będzie ponosić konsekwencje ich decyzji. Obce, nie przyswojone imię będzie w różny sposób wymawiane i zapisywane. Rodzice muszą pamiętać, że forma oficjalna imienia jest używana nie tylko przez nich, ale też w różnych środowiskach przez ludzi o różnym wykształceniu. Nie ma żadnych ograniczeń w nazywaniu dziecka w rodzinie czy wśród przyjaciół dowolnym zdrobnieniem. (…) Należy bezwzględnie unikać nadawania imion budzących ujemne skojarzenia (mówi o tym ustawa), np. Belzebub, Kurtyzana, Lucyfer. Takie imiona krzywdzą dziecko.”

Nie ma jednak żadnej listy, która zakazywałaby nadawania konkretnych imion dzieciom. Są jednak wytyczne RJP co do imion, ktrych ze względu na specyfikę języka polskiego rada nadawać nie zaleca. Są to imiona: Abbadon, Akaina, Alexander, Alma, Andrzelika, Ardena, Arkhan, Bastian, Benjamin, Bhakti, Boromir, Brian, Carmen i Carmena, Chiara, Clea, Cynthia, Dajana, Emaus, Ewan, Herrada, Jaila, Joshua, Julka, Karla, Klea, Krystina, Kuba jako imię żeńskie, Lester, Lilith, Lorina, Majka, Malta, Martin, Martyn, Maxymilian, Maya, Merlin, Montezuma, Morena, Natasha, Nicol (żeńskie), Nicole (żeńskie), Nika, Nikol (żeńskie i męskie), Nikola (męskie), Ole, Opieniek, Pacyfik, Pakita, Poziomka, Radek, Rener, Ricardo, Sofia, Tea, Teonika, Tonia, Tupak, Una, Unka, Veronika,Victoria, Violeta i Violetta, Wilga, Wilk, William, Xymena.

Jeśli jednak rodzice bardzo chcą nazwać dziecko rzadszym imieniem, mają też taką okazję. Przez lata język polski zaadaptował wiele imion obcojęzycznych, które w poniższej formie są zgodne z zasadami naszego języka. Imiona te są zgodne z zasadami ortograficznymi polszczyzny oraz spełniają kryteria wskazane w ustawie Prawo o aktach stanu cywilnego:

Abigail;

Adriana, Adrianna;

Aleks;

Andrea;

Andrzeja;

Aneta, Anetta;

Anika, Annika;

Antonia;

Arian;

Ariana, Arianna;

Arleta, Arletta;

Bernadeta, Bernadetta;