Czynsz za mieszkanie to 550 zł, do tej pory za prąd płaciła 170 zł na dwa miesiące, trzeba zapłacić za leki, za telefon, czasami iść prywatnie do lekarza. Ostatnio musiała iść do dentysty
- Dla mnie to dramat, bo mnie na życie zostaje około 500 zł, z drżeniem serca czekam na nowy rachunek za prąd – mówi pani Józefa.
Wylicza, że musi z tego kupić nie tylko jedzenie, ale chemię gospodarczą, kosmetyki, raz na jakiś czas jakieś buty, bo na ubraniach bardzo oszczędza.
- Jeszcze jak są dwie osoby z taką emeryturą, to jakoś może im łatwiej, ale samotnej osobie jest bardzo trudno – podkreśla.
Ceny w sklepach przybijają. Ostatnio w swoim osiedlowym sklepie widziała pomidory malinowe za blisko 20 zł za kilogram. O maśle nawet nie wspomina, przerzuciła się na roślinne, ale nie ukrywa, że od czasu do czasu ma ochotę na kromkę chleba z taki prawdziwym, z zawartością 82 procent tłuszczu. Kostka 7 – 8 zł, czasami da się kupić nieco taniej w promocji.
- A zapowiadają coraz większe podwyżki, wszystko ma zdrożeć, nie tylko żywność. Nie wiem, jak dalej mam żyć – mówi.
Pracowała ciężko całe życie, w kuchni, w sortowni paczek, pracę miała fizyczną. Chciałaby móc wreszcie odpocząć, żyć w miarę na luzie, nie musieć się martwić o przyszłość. Póki ma siłę, próbuje dorabiać. Ale na ile sił starczy, tego nie wie.
- Ale są ludzie samotni jak ja i w dodatku chorzy. Oni ni dorobią, muszą żyć z tych dziadowskich emerytur. Co dalej? Aż boję się myśleć, już jest bida z nędzą. Do czego to doszło? Jak dalej żyć? - pyta pani Józefa.
Probem biedy i ubóstwa w Polsce narasta. Jak wynika z zeszłorocznego monitoringu EAPN Polska „Poverty Watch 2021” wsparcie przewidziane w tarczach antykryzysowych nie zapewniło wystarczającej ochrony socjalnej przed negatywnymi skutkami ekonomicznymi pandemii Covid-19. Polska nadal nie wypracowała strategii przeciwdziałania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu, która jest niezbędna do skorzystania z unijnych funduszy EFS+ na lata 2021-2027.
Zgodnie z prognozami, w 2020 r. ubóstwo skrajne w Polsce wzrosło do 5,2 proc. (ok. 378 tys. osób). Wzrost skrajnego ubóstwa zaobserwowano wśród wszystkich typów rodzin z dziećmi oraz seniorów.
Po pierwszym roku pandemii Covid-19 zasięg ubóstwa skrajnego w Polsce wzrósł do 5,2 proc., co przekłada się na ok. 378 tysięcy osób ogółem. Ilość osób żyjących poniżej minimum egzystencji liczyła łącznie ok. 2 mln osób, w tym 410 tysięcy dzieci (wzrost o ok. 98 tys.) i 312 tysięcy seniorów (wzrost o ok. 49 tys.). Zasięg ubóstwa skrajnego i relatywnego zmniejszał się do 2017 roku. W 2018 r. oba wskaźniki wzrosły, aby w 2019 znowu się zmniejszyć. W 2020 r. nastąpiła wyjątkowa sytuacja, gdy zasięg ubóstwa relatywnego zmniejszył się, a ubóstwa skrajnego się zwiększył.
Ubóstwo skrajne GUS określa na podstawie minimum egzystencji, które jest szacowane przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych (IPiSS). Konsumpcja poniżej tego poziomu zagraża życiu i zdrowiu człowieka. W 2019 r. dla jednoosobowego gospodarstwa domowego wyniosło 616,55 zł miesięcznie, a np. dla pięcioosobowego gospodarstwa domowego z trojgiem dzieci 2 746,68 zł (549,34 zł na osobę).
W 2020 r. odnotowano wzrost odsetka osób skrajnie ubogich z ok. 4% osób w 2019 r. do ok. 5% przy wyraźnym spadku poziomu wydatków gospodarstw domowych. Pogorszenie się sytuacji materialnej części gospodarstw domowych i wzrost ubóstwa skrajnego w Polsce wiąże się z wprowadzeniem od marca 2020 r. zamrożenia części gospodarki i ograniczeń w kontaktach społecznych, w odpowiedzi na pojawienie się w Polsce koronawirusa i rozwój pandemii COVID 19. Wyższy niż w 2019 r. poziom ubóstwa skrajnego dotyczył większości branych pod uwagę grup ludności, przy czym poziom i tempo zmian były zróżnicowane. Nie wpłynęło to jednak na zmianę obrazu społecznego zróżnicowania zasięgu ubóstwa skrajnego w Polsce.
https://www.eapn.org.pl/o-ubostwie/jak-mierzy-sie-ubostwo-w-polsce/
