Pisała: "Miłość rozpoznać umiem bólem. Całego ciała w dół." Marina Cwietajewa, ikona „srebrnego wieku”, uznana za najwybitniejszą - obok Anny Achmatowej - poetkę rosyjską, pisała wyjątkowe, nowatorskie wiersze i wiodła niebanalne, choć naznaczone tragedią i udręką życie. Okres aktywności twórczej poetki przypadał na burzliwe czasy schyłku carskiej Rosji, rewolucji październikowej i terroru stalinowskiego. Mimo uwikłania w historyczne wydarzenia (a także wynikające z nich pułapki ideologiczne), Cwietajewa w poezji dawała upust swojej egzaltacji i żarliwej afirmacji życia, skupiała się na intensywnych uczuciach i doznaniach opartych na coraz to nowych miłościach. Poza pisaniem nie umiała niczego. Jako żona i matka była kompletnie „nieżyciowa”. Jej żar i pasję zgasił dopiero stalinowski terror - wielka poetka skończyła życie w przerażająco smutnych okolicznościach.