Teraz możemy zadać sobie pytanie, czy te doświadczenia są wytworem pragnienia, wyobraźni osoby, która cierpi, ogromnego stanu stresu i słabości lub bólu ... czy też są po prostu prawdziwą komunikacją z istotami, które odeszły. Nie jest łatwo to rozgryźć. W tym artykule, opartym na książce „Nieskończone życie”, spróbujemy to wyjaśnić – pisze Joaquín Cámara, hiszpański psycholog, badacz życia po życiu (tłumaczenie Magdalena Gorostiza).
Ciekawostką, która wskazywałaby na realność tych wydarzeń jest to, że zmarły nie zawsze komunikuje się z najbliższym krewnym (który teoretycznie byłby tym, który byłby bardziej podatny na halucynacje z powodu stresu i potrzebę kontaktu). Uderzające jest również to, że te „komunikaty” zwykle mają miejsce jako zdarzenia jednorazowe (nie powtarzają się codziennie, nie zdarzają się wówczas, gdy osoba jest osłabiona, zestresowana lub bardzo wrażliwa). Zakładając bowiem, że osoba, która pozostała przy życiu, jest w stanie wysokiego lęku i stresu, co mogłoby spowodować halucynacje, można by się spodziewać, że przy każdym doświadczaniu głębokiego bólu, kontakt ze zmarłym zostanie powtórzony. W większości przypadków tak się jednak nie dzieje. Wręcz przeciwnie, wiele z tych doświadczeń miało miejsce miesiące lub lata po odejściu ukochanej osoby. Nie miały więc związku ze stanem emocjonalnym i bólem, który występuje zaraz po śmierci.
Ile osób miało takie doświadczenia?
Bill i Judy Guggenheim w swoim projekcie badawczym „Komunikacja po śmierci” (ADC – after death comunication) doszli do następującego wniosku: „Na podstawie naszych badań szacujemy dość ostrożnie, że co najmniej 50 milionów Amerykanów, czyli 20% populacji Stanów Zjednoczonych, miało co najmniej jedno doświadczenie komunikacyjne po śmierci bliskiej czy znanej osoby. Odsetek ten dramatycznie rośnie wśród rodziców, którzy stracili dziecko, wdowców, dzieci, które straciły rodziców i wszystkich innych, którzy stracili ukochaną osobę ”.
Autorzy ci uważają, że komunikacja ADC jest również bardzo powszechna w innych częściach świata, gdzie jest społecznie akceptowana jako faktyczna komunikacja z bliskimi zmarłymi. Osoby, które miały te doświadczenia, mogą swobodnie i z radością dzielić się nimi z innymi, a wszyscy odnoszą korzyści z otwartej rozmowy o tych wydarzeniach. „Uważamy, że komunikacja ADC zasługuje na taki sam stopień akceptacji i świadomości społecznej również w naszej kulturze” - dodają Bill i Judy Guggenheim.
W moim środowisku, jeśli pytam poufnie w bezpośrednich rozmowach, również uderzająca jest duża liczba tych doświadczeń, które miały miejsce w związku ze stratą bliskiej osoby. I chociaż, jak widać, są to doświadczenia, które moglibyśmy uznać za powszechne, okazuje się, że opór przed mówieniem o nich jest wielki. W środowiskach bardziej otwartych na tego typu wydarzenia, wiara w ten rodzaj komunikacji jest podzielana przez zdecydowaną większość członków. W oparciu o wszystkie te badania i opowieści ludzi, przeanalizuję najczęstsze formy kontaktu między osobami zmarłymi, a tymi, którzy żyją fizycznie. Formy te mogą wystąpić samodzielnie lub w połączeniu z kilkoma równoczesnymi doświadczeniami:
1. Poczucie obecność zmarłej osoby
To charakterystyczne, prawie fizyczne uczucie, że on lub ona jest obecny. Większość ludzi, którzy tego doświadczyli, twierdzi, że rozpoznają osobę, a także identyfikują emocje i ogólny nastrój. Niektórzy mogą w ten sposób odbierać wiadomości niewerbalne. Chociaż ten rodzaj komunikacji jest najmniej namacalny i najmniej konkretny ze wszystkich, każde doświadczenie ma bardzo określony początek i koniec. Ci, którzy tego doświadczają, doskonale zdają sobie sprawę z tego, kiedy „przychodzą i odchodzą” ich zmarli bliscy.
2. Komunikacja dźwiękowa - odbieranie wiadomości werbalnej, słyszenie głosu zmarłej osoby
Niektóre osoby zgłaszają słyszalny głos pochodzący z zewnątrz. Słyszą ten głosu w uszach w taki sam sposób, w jaki słuchają każdego, kto do nich mówi. Ale większość ludzi twierdzi, że słyszała głos wewnętrznie, choć są równie przekonani, że źródło tego głosu było zewnętrzne. Jest to również ujęte w komunikacji telepatycznej. W obu przypadkach, niezależnie od tego, czy słyszą głos na zewnątrz, czy wewnątrz, najbardziej wyróżnia się to, że głos jest wyraźnie znajomy, a także znany i rozpoznawalny jest sposób mówienia. Te wiadomości są bardzo krótkie, zawierają kilka słów, prawie jak telegram - na przykład: „Wszystko będzie dobrze”. Są również przypadki, w których usłyszano słowa ostrzeżenia w obliczu bezpośredniego niebezpieczeństwa.
3. Komunikacja dotykowa - odczuwanie fizycznego kontaktu ze zmarłą osobą
Na te doświadczenia składają się na ogół poczucie lekkiego dotyku, delikatnej pieszczoty lub pocałunku, objęcia, dotyku dłoni na włosach. Chociaż doznania dotykowe mogą wydawać się odmienne od innych, najczęściej występują w połączeniu z doświadczeniami słuchowymi lub wyczuwaniem obecności ukochanej osoby.
4. Komunikacja węchowa - odczuwanie określonego zapachu, który może kojarzyć się ze zmarłym przyjacielem lub krewnym
Może to być zapachy perfum, wody kolońskiej, kwiatów, specjalnego jedzenia, napojów, tytoniu itp. Osoby zgłaszały, że poczuły zapach, który jest wyraźnie wyrwany z kontekstu otoczenia. Pokój lub obszar, w którym się znajdują, nagle zostaje przesiąknięty szczególnym zapachem, który nie ma żadnego możliwego do zidentyfikowania fizycznego źródła. W ramach tych doświadczeń często stwierdza się, że dwie lub więcej osób doświadcza tego zjawiska w tym samym czasie.
5. Komunikacja poprzez terapię psychospirytualną – np. poprzez hipnozę
Innym sposobem, w jaki możemy się komunikować ze zmarłymi, są niektóre techniki stosowane w terapiach psychospirytualnych, na przykład terapii Life Between Lives ( życie pomiędzy życiami). Dzięki tej technice osoba kontaktuje się z płaszczyzną duchową i przy pomocy psychoterapeuty jest w stanie komunikować się z najbliższymi, obserwować miejsce, w którym żyją, co pozwala zrozumieć funkcjonowanie świata duchowego.
6. Komunikacja wizualna – widzenie osoby zmarłej
W ramach tego typu doświadczeń można mówić o widzeniu częściowym i widzeniu całkowitym. W pierwszej sytuacji można zobaczyć tylko część ciała zmarłej osoby, a jeśli widzi się ją jako całość, nie widzi się jej w normalnej, ludzkiej postaci. Postrzeganie ukochanej osoby ograniczone jest do jasnego światła, widzenia twarzy w jasnym świetle, widzenia tylko górnej części ciała lub osoby o prawie przezroczystym ciele, jak mgła. Może mieć to związek z innymi doznaniami - odczuwanie obecności, słyszenie głosu, odczuwanie kontaktu fizycznego lub odczuwanie zapachu. Ludzie, którzy to przeżyli, mówią, że gdy widzą światła, że jest ono „bardzo jasne, ale nie rani oczu”. Wielokrotnie zmarły widziany jest jako młodszy człowiek, w doskonałym zdrowiu lub bez jakichkolwiek problemów fizycznych, które dotknęły go za życia. (na przykład osoba, która nie mogła chodzić, jest postrzegana jako chodząca, lub osoba z dużymi zmianami w wyglądzie z powodu choroby, jest postrzegana jako zdrowa). Chociaż często uważa się, że ten rodzaj komunikacji zdarza się tylko w szczególnych okolicznościach, doświadczenia te zwykle zdarzają się wszędzie, w dzień lub w nocy, wewnątrz lub na zewnątrz, nawet gdy jesteśmy otoczeni przez innych ludzi, prowadzimy samochód lub gdy jesteśmy sami. Nawet jeśli doznanie ma miejsce w ciemności, zmarłego można zobaczyć szczegółowo. W niektórych przypadkach za nim widać jasne światło, w innych on sam jest źródłem światła, które wychodzi poza jego ciało i oświetla pomieszczenie. Ci, którzy widzieli tego typu światło, opisują je jako przejrzyste, białe światło, choć czasami także o złotych, żółtych lub niebieskich odcieniach (podobnie jak w opisach tych, którzy twierdzą, że widzą ludzką aurę). W przypadku „pełnych” widzeń ciało zmarłej osoby wygląda dokładnie tak, jakby było prawdziwe. Wiele osób twierdzi, że dostrzega wielką duchową pogodę ducha, dużo miłości lub wielki spokój, który promieniuje z ukochanej osoby.
7. Komunikacja w postaci wizji - osoba zmarła widziana jest jak na zdjęciu, w dwóch wymiarach lub jako hologram w trzech wymiarach, jako unoszący się obraz
Można mieć wizję zewnętrzna lub wizję wewnętrzną. Wizje zewnętrzne są doświadczane przy otwartych oczach i można je porównać do wizji slajdu lub wideo wyświetlanego przed nami, zawieszonego w powietrzu. Wewnętrzne wizje są widoczne w umyśle, można mieć wówczas zamknięte lub otwarte oczy. Wizje te składają się na ogół z bardzo żywych i jasnych kolorów, które emitują własne światło, podobne do tego, co moglibyśmy dostrzec, gdybyśmy zobaczyli obraz w kolorowym szkle (jak witraż) oświetlony od tyłu. Opisy tego typu wizji są zgodne, że jest to jak patrzenie przez portal na inny wymiar i intuicyjne odczuwanie, że istnieje duchowy świat poza tym naszym. Wizje te mogą zawierać wiadomości telepatyczne. Komunikaty te są najczęściej zgłaszane podczas wewnętrznych wizji, które są często doświadczane podczas głębokiego relaksu, medytacji lub modlitwy.
8. Komunikacja w czasie zasypiania - co zdarza się w momencie zasypiania lub budzenia się
Ten stan snu (Alfa) jest osiągany spontanicznie podczas zasypiania i budzenia się. Można go również wywołać przez praktyki medytacyjne, psychoterapię poprzez hipnozę lub głęboką modlitwę.
9. Nawiązywanie kontaktu podczas głębokiego snu
Chociaż nazywa się je „snami”, często słyszy się następujący komentarz od tych, którzy tego doświadczyli: „To był sen. Ale to nie był normalny sen, był bardzo prawdziwy." Aby odróżnić to doświadczenie od zwykłego snu, musimy powiedzieć, że nasze sny są generalnie dość fragmentaryczne, pełne fantastycznej symboliki i dziwnych sytuacji oraz pod wieloma względami niespójne. Podczas gdy niektóre z nich są intensywne emocjonalnie, zwykle mają też pewną cechę nierzeczywistości i często łatwo o nich zapominamy. W przeciwieństwie do tego, komunikacja we śnie przypomina kontakt „twarzą w twarz” ze zmarłą osobą. Te sny są o wiele bardziej uporządkowane, kolorowe, żywe i zapadają w pamięć bardziej niż większość snów. Komunikacja we śnie często obejmuje wiele osób, które są fizycznie żywe, a także osobę zmarłą. Co ciekawe, prawie we wszystkich przypadkach ten, kto doświadcza komunikacji (śniący), jest jedynym, który we śnie jest w stanie dostrzec i komunikować się ze zmarłą osobą, podczas gdy inni pozostają całkowicie poza tym doświadczeniem. Inną cechą, która jest wspólna w tego typu snach, jest poczucie bariery oddzielającej osobę śniącą od osoby zmarłej - na przykład przebywanie po drugiej stronie rzeki, przed drzwiami, jest coś, czego nie wolno przekroczyć. To oddzielenie pojawia się również w opisach dokonanych przez tych, którzy mieli doświadczenia bliskie śmierci i wrócili do życia.
10. Komunikacja podczas doznania poza ciałem - uczucie wydostania się z ciała fizycznego i w tym momencie poczucia, że następuje komunikacja ze zmarłą osobą
Te doświadczenia są mniej powszechne niż poprzednie. Doświadczenia poza ciałem mogą wystąpić, gdy jesteś przytomny, senny lub gdy śpisz. Komunikacja przebiega tak jak w innych typach komunikacji, z tą różnicą, że spotkanie odbywa się w innym stanie świadomości. Na przykład: jesteś przebudzony w swoim pokoju, czując, że opuszczasz swoje ciało, widzisz swoje ciało z góry, idziesz do innego pokoju, tam spotykasz zmarłą osobę, widzisz ją lub czujesz lub słuchasz jej i wracasz do swojego ciała. W niektórych przypadkach doznanie to jest bardzo podobne w swoich cechach do „doświadczenia bliskiego śmierci” - NDE, ale z tą różnicą, że nie grozi ci śmierć.
11. Komunikacja telefoniczna - odbieranie rozmowy telefonicznej i słuchanie przez telefon głosu zmarłej osoby
Ten rodzaj komunikacji może wystąpić w snach, a także zdarza się na jawie. Telefon naprawdę dzwoni, podczas rozmowy słychać głos zmarłej osoby, czasami można prowadzić konwersację. Głos można usłyszeć głośno i wyraźnie lub tak, jakby był daleko. Po zakończeniu rozmowy słychać ciszę na linii, jakby kabel został przecięty. Inni ludzie opisują odbieranie wiadomości przez automatyczne sekretarki, nagrywarki audio, radia, telewizory lub komputery. (Według Billa Guggenheima, ponieważ telefony są prostymi urządzeniami elektrycznymi, niektórzy z naszych zmarłych bliskich mogą najwyraźniej manipulować energią elektryczną w celu osiągnięcia tego rodzaju komunikacji).
12. Komunikacja poprzez zjawiska fizyczne
Światła, które włączają się i wyłączają, radia i inne elementy elektryczne, które się włączają, mechaniczne obiekty, które są aktywowane, zdjęcia i inne obiekty, które się poruszają lub znajdują się w ruchu, portrety, które promieniują światłem lub coś, co „wylatuje'' ze swojego miejsca i ląduje obok do nas. Jednym z najczęstszych komunikatów jest obserwacja kuli światła gdzieś w domu, która porusza się, aż zniknie.
13. Komunikacja symboliczna - za pomocą znaków, które osoba interpretuje jako wiadomość od zmarłego członka rodziny lub przyjaciela
Na ogół są to znaki, które mają osobiste znaczenie dla osoby pogrążonej w żałobie, na przykład motyle lub ptaki, które zachowują się w określony sposób, zbliżają się do osoby lub pozostają w bezruchu, wykazując niezwykłe zachowanie. Często są to doświadczenia subiektywne, które można ocenić jedynie na podstawie intuicji tego, kto ich doświadcza.
Ważnym argumentem uzasadniającym komunikację jako taką (a nie jako zwykłe projekcje nieświadomości, fantazji, halucynacji lub wspomnień spowodowanych żalem) są przypadki, w których zmarli komunikowali się ze swoimi bliskimi, zanim ci dowiedzieli się o ich śmierci. W przypadku nagłej i nieoczekiwanej śmierci osoba, która pozostaje żywa i która nie wie o śmierci bliskiej osoby, nie miałaby powodu do wizji z powodu straty i żałoby, bo jeszcze jej nie odczuwa. Do najczęściej zgłaszanych przypadków należą wizyty osoby, która właśnie zmarła, u członka rodziny lub przyjaciela, który nieświadomy tego, że ktoś umarł, jest bardzo zdziwiony, widząc to i nie rozumiejąc, co się dzieje. Wielokrotnie czas wizyty zbiega się z momentem śmierci, niezależnie od odległości fizycznej i miejsca, w którym przebywa członek rodziny, który ma to doświadczenie.
Joaquín Cámara
https://circulodebusqueda.wordpress.com/2010/06/19/como-se-comunican-los-muertos-con-los-vivos/
Joaquín Cámara, hiszpański psycholog i psychoterapeuta, autor bloga o życiu po życiu. Napisał bestsellerową książkę „Una vida infinita" ("Nieskończone życie"), która będzie niebawem przetłumaczona na język polski, a w której szczegółowo wyjaśnia teorie wędrówki dusz i znaczenie naszego ziemskiego życia. Joaquín Cámara w ramach terapii psychospiritualnej stosuje technikę Life Between Lives (Życie między życiami) oraz Regresję Przeszłego Życia (Terapia de Vidas Pasadas) które pozwalają mu na to, by, jak twierdzi, pacjenci opisywali nie tylko dawne wcielenia, ale i pobyty na planach astralnych.
