Możemy uważać, że aż jedna trzecia naszego życia na Ziemi jest zmarnowana. Zapadając w sen tracimy kontakt z rzeczywistością i w tym czasie nie robimy nic sensownego. Oczywiście fizjologia doskonale tłumaczy potrzebę snu – nasz organizm musi mieć czas, aby się zregenerować. Szczególnie potrzebuje go nasz mózg, kobiecy znacznie więcej niż mózg mężczyzny.
Ale sen według kabalistów ma też znaczenie magiczne. Jeśli Bóg stworzył sen, to miał w tym jakiś powód. Jeśli nasz czas aktywności poprzedzony jest tym, co Talmud nazywa „małą śmiercią”, to trzeba traktować ten czas jako lekcję, która jest niezbędna dla naszego rozwoju.
Jeśli nie spalibyśmy, to nie byłoby jutra, nie byłoby dziś. Życie trwałoby nieprzerwania, a każda myśl i działanie byłaby konsekwencją myśli i działań poprzednich. Nie byłoby szans na nowy początek w naszym życiu, nie rozumielibyśmy w ogóle koncepcji nowego początku.
A możliwość snu oznacza, że mamy możliwość nie tylko poprawy, ale też do tego, by zamknąć stary rozdział, zresetować niedobre myśli. Sen pomaga więc uwolnić się od problemów przeszłości, zbudować siebie na nowo.
We śnie możemy też doświadczać innych przeżyć duchowych – daje o sobie znać podświadomość, możemy spotkać swoich zmarłych bliskich. Te doznania też mogą pomóc, by obudzić się następnego dnia i zacząć wszystko od nowa.
