Czarownica to w wierzeniach ludowych kobieta, zajmująca się czarną magią, kojarzona z siłami nieczystymi – często z szatanem. W folklorze pojawiają się także dobre czarownice, które zajmują się białą magią.
W chrześcijańskich wierzeniach ludowych przyjmowano, że zdolność czarowania nabywa się przez podpisanie umowy z Szatanem. Wiara w czary występuje w mniejszym lub większym zasięgu we wszystkich religiach pozachrześcijańskich, a jako jeden ze składników na marginesie chrześcijańskich wierzeń ludowych: przekonanie o możliwości czarów i lęk przed nimi są bardziej rozpowszechnione niż ich wykonywanie.
Pojęcie „czarostwo” pojawiło się dopiero pod koniec średniowiecza, a skutecznym instrumentem, za sprawą którego wiara w czarostwo i czarownice się rozprzestrzeniła, szczególnie wśród prostego ludu, były kazania. Młot na czarownice upowszechnił wśród elity duchowej i świeckiej pojęcie czarostwa i stereotyp czarownicy – kobiety. Wcześniejsza literatura rzadko wskazywała na kobiety jako szczególnie skłonne do czarów, dopiero ta książka i późniejsze prace uczyniły z tego reguły.
Podobnie było z wiedźmami. Kiedys otaczane szacunkiem ( bo ich nazwa pochodzi od słowa wiedza), a wiedźmy wiedziały dużo, zostały sprowadzone do roli osoby złej, mającej związek z szatanem.
Tymczasem pierwotnie, prawdopodobnie aż do połowy IX wieku na terenach wschodnich słowiańszczyzny, słowo wiedźma nie miało pejoratywnego znaczenia. W wyniku ekspansji chrześcijaństwa i piętnowania rytuałów ludowych i pogańskich zwyczaj gromadzenia i przechowywania wiedzy przez osoby w wybranych rodach uległ zapomnieniu. Wiedźmy oskarżano o czary, dlatego obecnie wiedźma często utożsamiana jest z czarownicą.
Apogeum wiary w czarownictwo nastąpiło w latach 20. XIV w., w okresie pontyfikatu wierzącego bezgranicznie w czary papieża Jana XXII (1316 – 1334). On to w 1317 r. kazał spalić jako heretyka Huguesa Gerarda, biskupa Cahors, ponieważ uważał, że ten rzucił na niego czary. W 1326 r. papież ten wydał edykt Super illius specula, w którym polecał, aby na całym obszarze Kościoła karano za czary, tak jak za herezję.
Jak się okazuje seksizm i przeświadczenie mężczyzn o swojej wyższości i tu odegrało skuteczną rolę. I tak jak czarownik do dziś jest uważany za postac pozytywną, tak czarownica czy wiedźma stała się synonimem brzydkiej, złej kobiety...
A przecież prawda jest zupełnie inna. Czarownica, rozpatrywana jako archetyp, jest szczególnie istotnym aspektem osobowości kobiety. Jeżeli czarownica łączy się z siłą, urodą, brzydotą, seksem, aseksualnością, menstruacją, magią, naturą, księżycem, kotem, nocą, ze strachem, odwagą, z ziołami, urokami, wolnością, niezależnością i z wyraziście wypowiadanym ‘JA’… jako figura symboliczna wpływa na proces samookreślenia siebie jako kobiety.
Czarownica jest nam – kobietom potrzebna, że kiedy dokona się receptywne przeobrażenie pojęcia czarownica, kobiety uzyskają większy dostęp do wypieranych przez wieki aspektów swojej osobowości, stanowiących o ich sile, wolności osobistej i (bez wartościowania) odmienności od płci męskiej. Kobieta i mężczyzna to zupełnie inne istoty. W momencie, kiedy obie strony będą umiały wyraziście dookreślić się w ramach własnej płci, dopiero wówczas mamy jako ludzkość szansę na prawdziwy dialog i dopełnianie.
To ważne, że mężczyźni w naszej kulturze mają łatwy dostęp do rownoległego archetypu. Czarownik nie jest bowiem ani dobry ani zły, jest za to silny, mądry, potężny i magiczny.
Czarownica, ściśle związana z Ziemią, z jej cyklami, z żywiołami, z ziołami i magią księżyca wyraża ideę głębokiej ekologii.
Zrehabilitowana postać czarownicy pomaga nam ludziom zapomnieć na chwilę o szaleństwie konsumpcjonizmu i wyizolowania jednostki wśród tłumu. Czarownica buduje kręgi wraz ze swymi siostrami i braćmi. W kręgu nie ma relacji hierarchicznych, wszystkie ogniwa budują tę samą strukturę z tą samą siłą.
Czarownica w końcu jest piewczynią tradycji, uczy nas szacunku do mądrości starszyzny. Mądrość w jej przypadku ściśle związana jest z wiekiem a młoda czarownica z wielkim respektem odnosi się do nauk swej Babci. W przypadku Czarownicy nie jest też ważne, czy jesteśmy piękne (piękni) czy brzydkie. Każde nasze oblicze może mieć bowiem wielką moc.
źródło wikipedia, http://czarownice.com/
