Księżyc jako satelita Ziemi nie jest tylko krążącą wokół niej „ozdobą”. Często o tym zapominamy, ale ma on spory wpływ na nasze życie i procesy zachodzące na całej planecie.
Dzieje się tak, chociażby za sprawą jego masy. Każdy istniejący we wszechświecie obiekt wydziela pole magnetyczne – przyciąga inne obiekty, a siła tego magnetyzmu zależy od masy przyciągającego ciała. Zasada ta dotyczy zarówno wielkich planet, jak i zupełnie drobnych przedmiotów – np. tych, których używamy na codzień (łyżka, krzesło, długopis), chociaż w przypadku tych drugich przyciąganie nie jest odczuwalne z racji ich wielkości i bardzo małej masy.
Chociaż Księżyc nie jest zbyt duży (przynajmniej w porównaniu do naszej planety), jego magnetyzm da się już odczuć, a nawet w pewnym sensie zobaczyć, ponieważ jest przyczyną pływów morskich – przypływów i odpływów.
Znajdując się w wodzie podczas odpływu, możemy mieć wrażenie, że coś wręcz ciągnie nas w kierunku głębi i dość ciężko jest wrócić na bezpieczny brzeg, co potrafi mieć czasem tragiczne skutki dla niedoświadczonych pływaków.
Nasi przodkowie wzorowali się na przyrodzie, tworząc rytuały i zaklęcia. Przyglądali się jej cyklom, obserwowali znaki i postrzegali świat, jak żywy organizm, do którego można przemawiać za pomocą słów czy nawet samych myśli, a także słuchać tego, co ma nam do przekazania.
Księżyc był traktowany w różnorodny sposób. W jednych kulturach stawał się przeciwieństwem słońca, w innych bogiem. Rozświetlał noce, wyciągając z cieni to, co ukryte, więc jego magia dotyczyła podobnych sfer – tego, co niewidoczne, lub zatajone. Astrologowie tworzący horoskopy, czytają z pozycji Księżyca w danym znaku cechy charakteru, które są dla nas najbardziej naturalne, tzn. takie, które niekoniecznie chcemy ujawnić światu.
Każdy człowiek ma przecież przynajmniej dwa oblicza. Pierwsze to to, które pokazuje współpracownikom i znajomym. Drugie zna tylko on sam. Czasem odkrywają je też bliscy, ale nie każda osoba tworzy tak mocne relacje z innymi. Księżyc „widzi” właśnie tę drugą naturę. Wszystkie głęboko skrywane wady i tajemnice.
Magia Księżyca odnosi się do naszych skrytych marzeń i lęków. Na codzień często się do nich nie przyznajemy, bojąc się wyśmiania ze strony innych osób, lub tego, że ktoś będzie chciał wykorzystać nasze słabości przeciwko nam.
Księżyc pełni też rolę spowiednika. Kiedy czegoś bardzo żałujemy, lub się wstydzimy, możemy liczyć na pomoc z jego strony. Rzecz w tym, żeby spowiedź była szczera. Kłamstwo w takiej sytuacji jest uznawane za brak szacunku.
FAZY KSIĘŻYCA, A RYTUAŁY:
Nów jest najlepszą porą na zajęcie się realizacją planów i przedsięwzięć. Mamy wtedy więcej siły do zajmowania się tym, co odkładaliśmy zawsze na później. Możemy zerwać z niezdrowymi nawykami. Pozbyć się tego, co nas hamuje.
KSIĘŻYC W PEŁNI
Później Księżyca „przybywa”. Tak samo, jak jego energii. Rytuały wykonane w czasie nowiu zaczynają działać, więc jeżeli np. prosiliśmy o pomoc w znalezieniu sił do podjęcia pracy, w tym momencie możemy zająć się jej aktywnym poszukiwaniem – rozwijać to, co zaczęliśmy, kiedy Księżyc pozostawał dla nas niewidoczny.
Podczas jego przybywania, dobrze jest też wykonywać rytuały ochronne – nie tylko wspierające nasze działania, ale również te chroniące konkretne osoby, czy rzeczy.
Pełnia jest czasem najlepszym, ponieważ wtedy magia staje się bardzo silna. Nie musimy się ograniczać do konkretnych jej typów. Jest to też okazja na zabezpieczenie i umocnienie naszych dotychczasowych osiągnięć. Istnieje zresztą ciekawa i bardzo prosta forma wizualizacji – wyobrażając sobie białą, świetlistą kulę energii możemy bronić się przed atakami psychicznymi. Wzięło się to prawdopodobnie z obrazu księżyca obserwowanego w pełni na nocnym niebie, chociaż chodzi tu o skoncentrowanie własnej energii na jego kształt.
Kiedy księżyca zaczyna ubywać, również my chcemy pozbyć się problemów i przeszkód. Przeprowadzamy rytuały oczyszczające i te związane z uzależnieniami, czy niezdrowymi nawykami. Jest to czas odpoczynku.
KULT LUNARNY
Kult Księżyca powstał już w starożytności (może wcześniej) i jest jednym z najstarszych na świecie. Nic dziwnego – w końcu wielkie, białe „oko” na nocnym niebie było bardzo charakterystycznym elementem.
Księżyc wiązano z różnymi bogami, chociażby dobrze nam znanym Thotem – egipskim bogiem mądrości. Mniej znani, ale wciąż ważni byli: Chonsu (Teby) i Nanna. Ten drugi miał być na tyle potężny, że sumeryjscy kupcy będący pod jego opieką woleli wręcz podróżować w nocy, niż w dzień, wierząc, że tylko w ten sposób będą dostatecznie chronieni podczas podróży.
Mitologie grecka i rzymska uznały Księżyc za bóstwo kobiece. W obu przypadkach jest ono piękne oraz posiada świetlistą szatę.
Ale czy bóstwa antyczne były pierwszymi, które powiązano z kultem lunarnym?
Archeolodzy znają ciekawy przypadek nazywany „Wenus z Laussel”. „Wenus” nie jest tu imieniem, ale określeniem szczególnego typu przedstawień postaci kobiecych. Posiadały one mocno podkreślone cechy żeńskie oraz zazwyczaj duży brzuch, co wskazywało na brzemienność, więc i płodność. Poza tym figurki miały bardzo nieskomplikowane kształty.
Wenus z Laussel została wydatowana na 25000-19000 lat p.n.e., a jej związek z kultem lunarnym ma być zaznaczony przez trzynaście nacięć na trzymanym przez nią rogu, co symbolizowało kiedyś trzynaście faz księżyca i zarazem tyle samo cykli menstruacyjnych kobiety.
Kulty lunarne są tak wiekowe, że niektórzy badacze zakładają, iż były one podstawą wszystkich religii. Księżyc jest przecież bardzo ludzki – rodzi się i umiera, bierze i daje, wciąż podróżuje, jakby czegoś szukał…
Często nawet nie zwracamy na to uwagi, ale część naszych świąt jest obchodzona w dni szczególne pod względem ich związku z Księżycem – np. Święto Bożego Narodzenia, które jest obchodzone podczas najdłuższej nocy w roku. Później czas panowania Księżyca staje się coraz krótszy, a „rodzi” się na nowo Słońce.
Kulty lunarne widoczne są do dziś na całym świecie. W Chinach celebruje się nawet Święto Księżyca przypadające na piętnasty dzień ósmego miesiąca według tamtejszego tradycyjnego kalendarza. Jest to głównie święto kobiet. Z tej okazji piecze się specjalne ciasteczka oraz obdarowuje się bliskich słodyczami układanymi po trzynaście sztuk w pudełkach.
Ciężko jest czasem powiedzieć, z jakich kultur i wierzeń wywodzą się znane obecnie tradycje. Większość z nich została mocno zmieniona przez setki, czy tysiące lat. Coś dodano, o czymś zapomniano… Obrzędy związane z Księżycem nie muszą być praktykowane według sztywnych reguł, ponieważ szansa na to, że poznamy te najstarsze, jest bardzo niewielka. Najważniejsze, żeby zawsze mieć na uwadze czystość intencji i odnosić się do Księżyca z szacunkiem. Jest przecież jednym z najstarszych bóstw…
artykuł z portalu olabloga.pl
