Współczesny tryb życia, a przede wszystkim nawyki i preferencje żywieniowe większości mieszkańców naszej planety, w znacznym stopniu odmieniły przebieg procesów metabolicznych w organizmie człowieka. Matka-natura w pełni przewidziała i zapewniła swoim dzieciom ochronę przed wszelkimi możliwymi negatywnymi wpływami otaczającego środowiska. Jednak społeczeństwo bardzo rzadko przysłuchuje się jej radom, często odrzuca je i neguje, próbując rozwiązać problemy po swojemu. Ale, jak pokazuje praktyka, osiągnięcie zamierzonych celów często przekracza możliwości nawet największych umysłów ludzkości. A może warto jednak wsłuchać się w cichy głos naszej obrończyni?
CO TO JEST AMIGDALINA?
Pod względem chemicznym jest to organiczny związek z grupy glikozydów (wzór sumaryczny – C20H27NO11) występujący w nasionach wielu roślin i nadający im specyficzny gorzki smak i aromat. Największe stężenie tej substancji zawierają:
- Pestki lub nasiona owoców – jabłka, morele, wiśnie, nektarynki, brzoskwinie, gruszki, śliwki.
- Rośliny strączkowe – bób, ciecierzyca, soczewica, fasola.
- Orzechy – makadamia (podobne do laskowych), gorzkie migdały, nerkowiec.
- Jagody – jeżyny, aronia, żurawina błotna, dziki bez, maliny, truskawki.
- Nasiona – lnu, sezamu, chia (szałwia hiszpańska).
- Ziarna – owsa, jęczmienia, brązowego ryżu, gryki, prosa, żyta, pszenicy.
- Poza tym – pędy bambusa, sorgo, wodne trawy.
Po raz pierwszy substancja została wydzielona z gorzkich migdałów – stąd i nazwa „amigdalina”.
HISTORIA AMIGDALINY – CZASY STAROŻYTNE
Wiele tysięcy lat temu stare cywilizacje Chin i Egiptu wykorzystywały do leczenia ciężko chorych pacjentów środki przygotowane na bazie gorzkich migdałów. Papirusy sprzed 5000 lat wspominają o stosowaniu „aqua amigdalorum” w leczeniu niektórych zmian nowotworowych skóry. Również starożytni Grecy i Rzymianie znali właściwości lecznicze tego roztworu.
AMIGDALINA W CZASACH WSPÓŁCZESNYCH
Na początku XX wieku dr Ernst Theodore Krebs (senior) stwierdził, że amigdalina jest skutecznym lekiem w chorobach nowotworowych. Uważał jednak, że jest zbyt toksyczna dla ludzi. Jego syn, dr E. T. Krebs (junior), kontynuując pracę ojca opracował mniej szkodliwą odmianę amigdaliny, laetrile, której głównym składnikiem była amigdalina naturalna. Mieszaninę obu specyfików nazwał „witaminą B17”. Wszystkie trzy nazwy używane są zwykle wymiennie.
DLACZEGO ZAPADAMY NA RAKA?
Za główne przyczyny zachorowania na raka uważa się szkodliwe dodatki do żywności, palenie tytoniu, czy zbyt intensywne działanie promieni słonecznych. Dr Krebs na podstawie swoich udokumentowanych badań doszedł do zaskakującego, ale całkowicie wiarygodnego wniosku:
Tak jak szkorbut jest wynikiem niedoboru w organizmie witaminy C, tak rak może być skutkiem niedoboru witaminy B17.
Analogia między tymi dwoma przypadkami jest wyraźna. W przypadku szkorbutu, podobnie jak raka, organizm nie wysyła żadnego wcześniejszego ostrzeżenia o braku zapasów witaminy. Nagłe zachorowanie na szkorbut jest również szybko leczone. Wysokie dawki witaminy C powodują, że choroba zanika powracając dopiero wtedy, gdy ponownie zabraknie w organizmie tego składnika. Jeśli doktor Krebs ma rację, wprowadzenie do diety witaminy B17 mogłoby nie tylko zwiększyć efektywność dotychczasowych metod leczenia raka, ale nawet całkowicie je zastąpić.
GDZIE SIĘ PODZIAŁA NASZA NATURALNA AMIGDALINA?
Bogatym źródłem witaminy B17 był przez całe wieki chleb z domieszką otrąb, nasion prosa i lnu. Domowe konfitury i kompoty owocowe zawierały pestki wiśni, śliwek, jabłek, moreli. Nasze prababcie robiły to nieświadomie, ale mimo woli dostarczały domownikom duże ilości amigdaliny. Dzisiaj – białe pieczywo pszenne, przetwory owocowe i inne artykuły spożywcze, w ogóle nie zawierają tego związku. Ciekawe są wyniki badań dwóch różnych grup etnicznych, u których nie występują ani choroby nowotworowe, ani serca:
-
NARÓD HUNZA (PÓŁNOCNO-WSCHODNIA CZĘŚĆ DZISIEJSZEGO KASZMIRU)
Ziemia w górach uprawiana w sposób tradycyjny, bez użycia chemii, rodzi zboża, warzywa i owoce, które są bogate w składniki odżywcze. Podstawę diety tego narodu stanowią zboża: proso, pszenica, jęczmień, gryka oraz warzywa i owoce. Ze względu na skąpe zasoby opału, warzywa są zjadane głównie na surowo. Mięso jadają rzadko, ponieważ brak jest pastwisk i pokarmu dla zwierząt.
-
ESKIMOSI (RDZENNE LUDY OBSZARÓW ARKTYCZNYCH)
W naturalnym środowisku żywią się głównie mięsem, również łosia i karibu, a dietę wzbogacają dostępnymi w sezonie jagodami.
Okazuje się, że diety zarówno Hunzów, jak i Eskimosów dostarczają dziennie przeciętną dawkę witaminy B17 na poziomie 250-3000 mg. Nasza współczesna „zdrowa” żywność zawiera w dziennej porcji zaledwie 2 mg.
JAK TO DZIAŁA?
Twierdzenie, że amigdalina zawiera silnie trujący cyjanek jest prawdziwe, tyle tylko że już od tysięcy lat ludzie wiedzą, że lekarstwo różni się od trucizny jedynie wielkością dawki.
B17 zawiera w swym składzie rodnik cyjanku. Powstanie cyjanku zachodzi jedynie w zetknięciu z enzymem o nazwie betaglukozydaza i pod warunkiem, że nie występuje równocześnie enzym blokujący – rodanaza.
Zdrowe komórki zawierają rodanazę i znikome ilości drugiego enzymu. Natomiast w komórkach rakowych sytuacja jest zupełnie odwrotna: poziom betaglukozydazy jest 3000 razy większy niż w komórce zdrowej, a enzymu blokującego nie ma w ogóle. Co to oznacza?
Zawarta w pożywieniu amigdalina rozchodzi się po wszystkich komórkach organizmu – zdrowych i chorych. W komórkach zdrowych zamienia się w glukozę, natomiast w rakowych – uwalnia cyjanek i równie trujący aldehyd benzoesowy. Obie trucizny niszczą chorą komórkę, o co przecież w leczeniu tej choroby chodzi.
Mimo niewątpliwego postępu w leczeniu chorób nowotworowych, są one ciągle jedną z głównych przyczyn śmierci w krajach wysoko rozwiniętych. Dlatego jest uzasadnione, a nawet konieczne poszukiwanie nowych leków i substancji o działaniu przeciwrakowym. Taką substancją może być znana od tysięcy lat amigdalina.
