Ona miała ambicje poetyckie, studiowała filozofię i miała za kilkanaście dni skończyć 22 lata. On był 27-letnim, znanym w kręgach surrealistów piszącym po niemiecku poetą, jednym z ocalałych z zagłady – przeżył Szoah, podczas gdy jego rodzice i wielu bliskich zginęło. Kwestia życia w świecie po zagładzie oraz obowiązek pamięci, jaki ciąży na tych, którzy przetrwali będą stanowić rdzeń poezji Celana i determinować całe życie poety. Jego wiersze miały spełniać rolę listów w butelce. Ingeborg miała rację co do twórczości swojego ukochanego – upływ czasu zdecydowanie sprzyja jego poezji.
Rozmowa, którą rozpoczęli tamtego wieczora w Wiedniu miała się toczyć się przez ponad dziesięć kolejnych lat na różnych płaszczyznach i w oparciu o różne sposoby kontaktu. jak potoczyły sie ich losy? czytajcie „Mak i pamięć” – o związku miłosnym poetów: Ingeborg Bachmann i Paula Celana
Zdjęcie blog Sylwii Zientek
