„Każdego dnia czuję, że coś mnie pokonuje, a to bardzo upodlające...”

Moje życie wyglądało, jak bajka - chyba to uśpiło moją czujność, że kiedyś ta bajka może się skończyć - od ukończenia studiów zacząłem pracę w szkole, zostałem przyjęty na doktorat. odnosiłem mniejsze i większe sukcesy.

 

 

Bartek w ukochanej pracy.

 

 

Wiele publikacji w renomowanych czasopismach. Nagle jednej nocy wybudziło mnie kołatanie serca. Pierwsza wizyta na SORze. Uznano, że jestem przepracowany i powinienem odpocząć. Niestety odpoczynek nie pomógł, a objawy się potęgowały. Bóle głowy, zaburzenia widzenia, percepcji, traciłem pamięć, czułem bóle kości, ogromne zmęczenie, duszności i zlewne poty. Nie wiedziałem co robić... nikt nie umiał mi pomóc, choć pukałem do wielu drzwi.

 

Ponad rok poszukiwań, wizyty od lekarza do lekarza, badania się piętrzyły, a moje oszczędności topniały. Gdyby nie choroba, dziś miałbym własne mieszkanie. Nikt nie wiedział, co to może być, a właściwie każdy uważał, co innego. Leczono mnie na migreny, na serce, na zatoki, na tężyczkę, podejrzewano stwardnienie rozsiane, radzono nawet psychoterapię i leczenie psychotropami. Tego też spróbowałem, bo wierzyłem, że może to prawda.

 

 

Jest długa, to prawda. Po wielu badaniach okazało się, ze choruję na przewlekłą boreliozę, bartonelozę, babeszjozę, mykoplazmoze i jersiniozę, lekarz podejrzewa też cytomegalowirusa, ponieważ wyniki w jego kierunku są graniczne. Leczenie jest kosztowne, bo to wielomiesięczne leczenie antybiotykami w sposób skojarzony (kilka różnych jednocześnie). Do tego wlewy dożylne, zastrzyki z witaminy B12, suplementy, probiotyki, dieta, opłacenie mieszkania. To wszystko generuje obecnie takie koszty, że nie starcza mi już nawet stypendium naukowego. Gdyby nie moje starania we wcześniejszych latach nauki, dziś musiałbym odpuścić leczenie.

 

 

 

Nie jest to zbyt urozmaicony czas. Właściwie cały dzień leżę w łóżku. Wstaję, gdy musze iść do toalety. Tę podróż odbywam w asyście ścian... zawroty głowy nie pozwalają ustać zbyt długo. Leżąc staram się słuchać audiobooków, pisać choć kilka linijek doktoratu, o który też się z dnia na dzień bardziej martwię... Z człowieka aktywnego, radosnego, lubiącego ludzi, pomagać innym, stałem się kopią siebie bez siły. Dziś nawet kąpiel jest dla mnie wysiłkiem.

 

Tak. Każdego dnia czuję, że coś mnie pokonuje, to bardzo upodlające. Organizowałem zbiórki dla chorych, otwierałem na facebooku ryneczki/ bazarki i koordynowałem całe przedsięwzięcia, mimo że w trakcie zdarzały mi się ataki i pogorszenia. To doświadczenie nauczyło mnie ogromnej pokory, a przede wszystkim dostrzegania wartości w każdej istocie i każdym przedmiocie. Cenić życie zacząłem dopiero, kiedy mogę je stracić. Zbyt wielu nas budzi się tak późno. Stypendium naukowe wystarcza mi obecnie na połowę tego, co muszę opłacić. Gdybym mógł pracować, byłoby zupełnie inaczej. Jeden mały kleszcz zrobił w moim życiu więcej zamieszania, niż ktokolwiek inny.

 

 

 

Od 3 lat jestem chory. Przewlekłe choroby odkleszczowe są właściwie nieuleczalne. Możliwe jest uśpienie choroby. Lekarze twierdzą, ze jest to możliwe. Dziś jestem na bardzo silnej terapii. Momentami mam ochotę się poddać. teraz chyba dodatkowo zaczynam walczyć z grzybicą. Jestem przerażony walka o życie, ale o tak wielką wartość warto walczyć!

 

 Nauczyło mnie empatii, jeszcze większej i bardziej szczerej niż przed chorobą. Każdy dzień traktuje jako ostatni i chcę się nim cieszyć, mimo że boli. Kilkanaście wizyt na SORach, liczne diagnozy (błędne i trafne), lęki, osamotnienie, wszystko to uświadomiło mi, jak kruche jest życie.

Jedyne o czym dziś marzę - a tych marzeń miałem wiele - jest zdrowie. Niby wyświechtany frazes, ale to prawda, że w życiu najważniejsze jest zdrowie.

 

Rozmawiała Magdalena Gorostiza